خنده گاه جای خنده
خنده گه
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
خنده گه. [ خ َ دَ / دِ گ َه ْ ] ( اِ مرکب ) خنده گاه. جای خنده. لب و دهان :
صبح چون خنده گه دوست شده ست آتش سر
آتش سرد بعنبر مگر آمیخته اند.
صبح چون خنده گه دوست شده ست آتش سر
آتش سرد بعنبر مگر آمیخته اند.
خاقانی.
کلمات دیگر: