خاک بوس

بوسیدن زمین و مر احترام را سجده از روی ادب بجا آوردن .

خاکبوس. ( حامص مرکب ) بوسیدن زمین مراحترام را. سجده از روی ادب بجا آوردن :
پیران قبیله خاک برسر
رفتند بخاکبوس آن در.زین پس من و خاکبوس پایت
گردن نکشم ز حکم و رایت.اعظم قوام دولت و دین آنکه بر درش
از بهر خاکبوس نمودی فلک سجود.در طوس بشرف خاکبوس حضرت اعلی مستعد گشت. ( سمطالعلی ص 35 ). || ( نف مرکب ) بوسنده خاک مر احترام را :
که آئی بفرمانبری شاه را
بوی خاکبوس آن کئی گاه را.تا لب من خاک بوس کوی تست
هر دم از لب بوی جان می آیدم.

۱. بوسندۀ خاک در نزد کسی به رسم تعظیم و احترام.
۲. (اسم مصدر ) بوسیدن زمین از روی ادب و احترام: ز این پس من و خاک بوس پایت / گردن نکشم ز حکم و رایت (نظامی۳: ۴۹۰ ).