کلاکل

فرهنگ فارسی

جمع کلکل و کلکال

لغت نامه دهخدا

کلاکل. [ ک ُ ک ِ ] ( ع ص ) کُلکُل. مرد سبک گوشت چابک یا پست بالای درشت اندام سخت گوشت. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). و رجوع به کُلاکِلَه شود.

کلاکل. [ ک َ ک ِ ] ( ع اِ ) گروه های مردم. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ) ( از ناظم الاطباء ).

کلاکل. [ ک َ ک ِ ] ( ع اِ ) ج ِ کلکل و کلکال. و رجوع به این دو کلمه شود.

کلاکل . [ ک َ ک ِ ] (ع اِ) گروه های مردم . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء).

کلاکل . [ ک َ ک ِ ] (ع اِ) ج ِ کلکل و کلکال . و رجوع به این دو کلمه شود.

کلاکل . [ ک ُ ک ِ ] (ع ص ) کُلکُل . مرد سبک گوشت چابک یا پست بالای درشت اندام سخت گوشت . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). و رجوع به کُلاکِلَه شود.

واژه نامه بختیاریکا

( ● ) ؛ از پهلو

کلمات دیگر: