سراینده

مطرب , مغنی , ملحن

( اسم ) آنکه بسراید مغنی سرود گوی نغمه پرداز خواننده .

(سَ یا سُ یَ دَ یا دِ ) (ص فا. ) سرودگوی ، نغمه پرداز.

سراینده. [ س َ ی َ دَ / دِ ] ( نف ،اِ ) نغمه کننده. ( غیاث ). خواننده. مغنی :
سراینده باش و فزاینده باش
شب و روز با رامش و خنده باش.یکی گنج ویژه به درویش داد
سراینده را جامه خویش داد.چو در سبز کله خوش آواز راوی
سراینده بلبل ز شاخ صنوبر.من که سراینده این نوگلم
باغ تو را نغمه سرا بلبلم. || راوی. ( شرفنامه ). || مبلغ. رسول. پیغامگزار :
نگه کن که در نامه آفرین
چه گوید سراینده پاک دین.کنون ای سراینده فرتوت مرد
سوی راه اشکانیان بازگرد.سخن چون برابر شود با خِرد
روان سراینده رامش برد.به گفتار دهقان کنون بازگرد
بگو تا چه گوید سراینده مرد. || خبردهنده. سخن گوینده :
چو بشنید سیندخت از او گشت باز
بر دختر آمد سراینده راز.کنون آن سراینده خاموش گشت
مرا نیز گفتن فراموش گشت.سراینده چنین افکند بنیاد
که چون در عشق شیرین مرد فرهاد.سراینده استاد را روز درس
ز تعلیم او در دل افتاد ترس.سراینده خود می نگردد خموش
ولیکن نه هر وقت باز است گوش. || مداح. سپاسگر. ثناگو :
به پوزش بگفتند ما بنده ایم
هم از مهربانی سراینده ایم.همی گفت هر کس که ما بنده ایم
سخن بشنویم و سراینده ایم.

۱. شاعر.
۲. سرود گوی.
۳. سرودخوان: من که سرایندۀ این نوگلم / باغ تو را نغز نوا بلبلم (نظامی۱: ۱۹ ).
۴. گوینده.

شاعر