گشای

گشای. [ گ ُ ] ( نف ) گشا. گشاینده. و با شادی ، نهانی ، دل ، کشور، ملک ، مشکل ، کار و... به صورت ترکیب آید :
ایا ضمیر تو شادی گشای انده بند
ایا قبول تو نعمت فزای و شادی کاه.

امیرمعزی.

سوم فیلسوفی نهانی گشای
که باشد به راز فلک رهنمای.

نظامی.

که ملک جهان را ز فرهنگ و رای
شد از قاف تا قاف کشورگشای.

نظامی.

خلف دیده سلغر ملک دولت و دین
فلک آیت رحمت ملک ملک گشای.

سعدی ( طیبات ).

امیر عدوبند مشکل گشای
جوابش بگفت از سر علم و رای.

سعدی ( بوستان ).

|| ( اِمص ) گشودن. مقابل بند و بستن : چون شاعر و دبیر سخن گویند اندر او اضداد گرد آید، همچون شب و روز و گشای و بند مانند این عمل را متضاد خوانند. ( ترجمان البلاغه رادویانی ).

فرهنگ فارسی

لغت نامه دهخدا