وفایی

میرزا عبدالرحیم سابلاغی، مشهور به وفایی (زادهٔ ۱۸۴۴ – درگذشتهٔ ۱۹۰۲) (به کردی: وەفایی) فرزند ملاغفور، فرزند نصرالله، از طایفهٔ ملاجامی، شاعر کلاسیک کرد اهل مهاباد است. عمدهٔ شهرت وی به واسطهٔ غزل های پرشور کُردی اش است.
وفایی در وبگاه نگاه
موسیقی انان کُرد در سایت راسخون
قصیدهٔ اسلامی در آسیا و آفریقا
میرزا عبدالرحیم وفایی، دیوانی وفایی، تصحیح محمدعلی قرهداغی، انتشارات کردستان
سیدمحمد صمدی، تاریخ مهاباد، ۱۳۷۳، مهاباد: انتشارات رهرو
حاج عبدالرحیم، فرزند ملاغفور فرزند نصرالله، به سال ۱۲۶۴ قمری (حدود ۱۲۲۳ خورشیدی، برابر با ۱۸۴۴ میلادی) در شهر مهاباد به دنیا آمده و همان جا به مکتب رفته و پس از فراگیری مقدمات در مدرسهٔ مسجد جامع سرخ مهاباد به تحصیل ادامه داد؛ و از محضر استادان آن حوزه علمیه، اجازه گرفته است. وفایی انسانی صوفی مشرب، متقی، خوشخو، متواضع و مردم دوست بوده و به طبیعت و گل و گلزار و دشت و کوه به شدت عشق می ورزیده است.
علاوه بر فارسی، عربی و ترکی نیز می دانسته، ولی بیشتر به زبان کردی شعر گفته است. در مهاباد به شغل مکتب داری مشغول بوده و راه امرار معاش وی از این طریق بوده است.
وفایی در سن ۲۰سالگی به عزم سفر استانبول از مهاباد بیرون می رود، اما پس از رسیدن به نهریه و ملاقات با شیخ عبیدالله شمزینان از ادامه سفر منصرف شده همان جا می ماند و به طریقه نقشبندیه تمسک می کند و یک سال بعد از آن که مرشدش از سفر حجاز برمی گردد، به شهر مهاباد مراجعت می نماید و تأهل اختیار می کند. وفایی در دوران عمر خود دو بار به حج مشرف شده است. وی از مریدان شیخ عبیدالله نهری به شمار می آمد و اشعار بسیاری هم که در مدح او سروده است شاهد بر این مدعاست.از جمله عالمان عصر وفایی در کردستان می توان به مولانا احمد نودشی ، ملا علی قزلجه، مولوی کرد و .... اشاره کرد.