کوه بلند کوه رفیع .
برزکوه
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
برزکوه . [ ب ُ ] (اِخ ) البرز. (انجمن آرای ناصری ).
برزکوه. [ ب ُ ] ( اِخ ) البرز. ( انجمن آرای ناصری ).
برزکوه. [ ب ُ ] ( اِ مرکب ) کوه بلند. کوه رفیع :
بیامد دمان از میان گروه
چو نزدیک تر شد بدان برزکوه.
سپهی کش چو برزکوه کلان.
ببودند یک هفته بر برزکوه
سرهفته گشتند یکسر ستوه.
بباید بدن ناپدید از گروه.
برزکوه. [ ب ُ ] ( اِ مرکب ) کوه بلند. کوه رفیع :
بیامد دمان از میان گروه
چو نزدیک تر شد بدان برزکوه.
فردوسی.
لشکر تو چو موج دریااندسپهی کش چو برزکوه کلان.
ابوالفرج رونی.
|| بلندی کوه. ستیغ کوه. قله کوه : ببودند یک هفته بر برزکوه
سرهفته گشتند یکسر ستوه.
فردوسی.
که اکنون شما را بدین برزکوه بباید بدن ناپدید از گروه.
فردوسی.
برزکوه . [ ب ُ ] (اِ مرکب ) کوه بلند. کوه رفیع :
بیامد دمان از میان گروه
چو نزدیک تر شد بدان برزکوه .
لشکر تو چو موج دریااند
سپهی کش چو برزکوه کلان .
|| بلندی کوه . ستیغ کوه . قله ٔ کوه :
ببودند یک هفته بر برزکوه
سرهفته گشتند یکسر ستوه .
که اکنون شما را بدین برزکوه
بباید بدن ناپدید از گروه .
بیامد دمان از میان گروه
چو نزدیک تر شد بدان برزکوه .
فردوسی .
لشکر تو چو موج دریااند
سپهی کش چو برزکوه کلان .
ابوالفرج رونی .
|| بلندی کوه . ستیغ کوه . قله ٔ کوه :
ببودند یک هفته بر برزکوه
سرهفته گشتند یکسر ستوه .
فردوسی .
که اکنون شما را بدین برزکوه
بباید بدن ناپدید از گروه .
فردوسی .
کلمات دیگر: