دشمن گرفتن

دشمن تراشیدن .

دشمن گرفتن. [ دُ م َ گ ِ رِ ت َ ] ( مص مرکب ) دشمن تراشیدن. مقابل دوست گرفتن. || دشمن شمردن. خصم تلقی کردن. تمقیت. مقاتة. مقت : ای پسرچون سلطان کسی را وزارت داد اگر چه وی را دوست دارددر هفته ای دشمن گیرد. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 345 ).
بر این گفتم آن دوست دشمن گرفت
چو آتش شد از خشم و در من گرفت.دوستان دشمن گرفتی هرگزت عادت نبود
جز درین مدت که دشمن دوست می پنداشتی.گوئی چه جرم دیدی تا دشمنم گرفتی
خود را نمی شناسم جز دوستی گناهی.ماقت ؛ دشمن گیرنده. مَمقوت ؛ دشمن گرفته. ( منتهی الارب ).