تریب

فرهنگ فارسی

سینه .

لغت نامه دهخدا

تریب. [ ت َ رَی ْ ی ُ ] ( ع مص ) تریب بکسی ، دیدن از وی چیزی که به شک اندازد وی را. ( از اقرب الموارد ) ( از المنجد ). || تریب از کسی یا چیزی ، ترسیدن از آن. ( از اقرب الموارد ) ( از المنجد ).

تریب. [ ت َ ] ( ع ص ) درویش ، چنانکه به خاک زمین چسبیده است. ( از المنجد ). در اصطلاح فارسی خاک نشین. محتاج.

تریب. [ ت َ / ت ِ ی َ ] ( ع اِ ) لغتی در تراب. ( از تاج العروس ) ( منتهی الارب ). تراب و خاک. ( ناظم الاطباء ). خاک و زمین. ( از اقرب الموارد ).

تریب. [ ت َ ] ( ع اِ ) سینه. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ).

تریب . [ ت َ ] (ع ص ) درویش ، چنانکه به خاک زمین چسبیده است . (از المنجد). در اصطلاح فارسی خاک نشین . محتاج .

تریب . [ ت َ ] (ع اِ) سینه . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ).

تریب . [ ت َ / ت ِ ی َ ] (ع اِ) لغتی در تراب . (از تاج العروس ) (منتهی الارب ). تراب و خاک . (ناظم الاطباء). خاک و زمین . (از اقرب الموارد).

تریب . [ ت َ رَی ْ ی ُ ] (ع مص ) تریب بکسی ، دیدن از وی چیزی که به شک اندازد وی را. (از اقرب الموارد) (از المنجد). || تریب از کسی یا چیزی ، ترسیدن از آن . (از اقرب الموارد) (از المنجد).

کلمات دیگر: