بلندبالا

( صفت ) بلند قامت بلند قد .

( ~. ) (ص مر. ) بلند قد، بلند قامت .

بلندبالا. [ ب ُ ل َ ] ( ص مرکب ) بلند. بلندقامت. ( ناظم الاطباء ). دارای قامت بلند. آنکه قامتی کشیده دارد. بلنداندام. طویل القامة. بالابلند. جَبّار. طُرموح. عِبَّم. عِلطَوس. عَلهَب. عَوسَن. عَوهَق. غِدَفل. مِلواح : ملک زاده ای را شنیدم که کوتاه بود و حقیر و دیگر برادرانش بلندبالا و خوبروی. ( گلستان ).
تو آن درخت گلی کاعتدال قامت تو
ببرد قیمت سروبلندبالا را.ما تماشاکنان کوته دست
تو درخت بلندبالایی.هزار سرو به معنی به قامتت نرسد
و گرچه سرو بصورت بلندبالائیست.ز شوق نرگس مست بلندبالایی
چو لاله با قدح افتاده بر لب جوئیم.به روز واقعه تابوت ما ز سروکنید
که میرویم به داغ بلندبالایی.بلندبالا ببالات آمدم من
برای خال لبهات آمدم من
شنیدم خال لبهات می فروشی
خریدارم به سودات آمدم من.امتداد؛ بلندبالا شدن. ( تاج المصادر بیهقی ).

بالابلند، بلندقامت، بلندقد.