بسغده

(بَ سُ دِ ) (ص مر. ) ۱ - آماده ، مهیا. ۲ - کسی که کارها را سامان دهد.

بسغده. [ ب َ س َ / س ُ دَ/ دِ ] ( ن مف ) پسغده. آسغده. آماده و ساخته و مهیا. ( برهان ). آماده و مهیا. ( جهانگیری ) ( انجمن آرا ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). ساخته و آماده. بسغدیدن مصدر آن و آسغده نیز گویند. ( رشیدی ). سازواری. ( شرفنامه منیری ) ( مؤید الفضلاء ). ساخته چون سازگاری. ( لغت فرس اسدی ). آماده و ساخته شده باشد به جهت کاری و شغلی. ( سروری ). مرد ساخته برای کاری. ( مؤید الفضلاء ). رجوع به بسیجیده و شعوری ج 1 ورق 195 شود. ساخته شده ، بود. ( صحاح الفرس ). بسیجیده باشد. ( اوبهی ) :
تن و جان چو هر دو فرود آمدند
به یک جای هر دو بسغده شدند.نشاید درون نابسغده شدن
نباید که نتوانش بازآمدن.همی بایدت رفت و راه دور است
بسغده دار یکسر شغل راها .که من مقدمه خویش را فرستادم
بدانکه آمدنم را بسغده باشد کار.بدانکه چون بکند مهرگان به فرخ روز
به جنگ دشمن وارون کند بسغده سپاه
خجسته بادت فرخنده جشن و فرخ باد
بسغده رفتن و بیرون شدن ز خانه به راه.چو آمد سوی کاخ فغفور چین
ابا این بسغده دلیران کین.|| شخص که کارها را سامان کند و بسازد. ( برهان ). انجام دهنده. ( ناظم الاطباء ). مرد ساخته و آماده برای کاری. ( شرفنامه منیری ).

ساخته، آماده، مهیا، بسیجیده: نشاید درون نابسغده شدن / نباید که نتوانش بازآمدن (ابوشکور: شاعران بی دیوان: ۱۰۴ ).