ارگون

آرگون. آرگون با علامت اختصاری Ar در جدول عناصر دارای شماره اتمی ۱۸ است. این عنصر در گروه ۱۸ (گازهای نجیب) قرار دارد. از این رو، هیچ ترکیبی از آن به صورت طبیعی وجود ندارد. گاز آرگون در هواکره(اتمسفر) زمین تا حدود ٪۱ موجود است. بیشتر این حجم آرگون، آرگون-۴۰ است که از واپاشی پتاسیم-۴۰ در جو بر اثر پرتوهای کیهانی تولید شده است. در جهان، آرگون-۳۶ بسیار فراوان تر از آرگون-۴۰ است. زیرا از محصولات سنتز هسته ای ستاره ای در ابرنواخترها می باشد.نبو
آرگون از واژه ای یونانی به معنی تنبل یا غیرفعال گرفته شده است. دلیل این نام گذاری، بی اثر بودن آرگون و عدم فعالیت شیمیایی آن است. برای استفاده صنعتی، آرگون را به روش تقطیر جزء به جزء، از هوای مایع جداسازی می کنند. آرگون برای به وجود آوردن نورهای زنده استفاده می شود. همچنین دارای مصارفی در صنایع جوشکاری، طیف بینی و تولید تیتانیوم نیز می باشد.
انحلال پذیری آرگون در آب، تقریباً مشابه اکسیژن است. در هر دمایی، بی رنگ، بی بو، غیرآتش گیر و غیر سمّی است. آرگون در شرایط معمول، واکنش شیمیایی انجام نمی دهد و هیچ ترکیب شیمیایی پایدار تأیید شده ای در دمای اتاق، شکل نمی دهد.
در سال ۲۰۰۰ پژوهش گرانی از دانشگاه هلسینکی، نخستین مشاهده تشکیل ترکیب شیمیایی توسط آرگون را گزارش دادند. در این پژوهش، ماده آرگون فلوروهیدرید (HArF) ساخته شد که در دمای پایین تر از ۱۷ کلوین پایدار بود. بر پایه محاسبات نظری، پیش بینی می شود که بعضی از ترکیبات شیمیایی دارای آرگون می توانند در شرایط معمول، پایدار باشند. ولی تاکنون روشی برای تولید این ترکیبات ارائه نشده است.

آرگون. آرْگون (Argonne)
فلات مرتفع پوشیده از درخت در شمال شرقی فرانسه که لورنرا از شامپانیجدا می کند. این فلات به سبب موقعیت راهبردی اش صحنۀ نبردی سنگین در جنگ های جهانی اول و دوم بود. در جنگ جهانی اول آرگون صحنۀ نبردهای مداوم بود، زیرا پیشروی آلمانی ها از طریق این ناحیه وردنرا با خطر مواجه می کرد، موجب دورزدن شالونمی شد، و جبهۀ فرانسه در کنار رود موزرا دفاع ناپذیر می کرد. در ۱۹۱۴ جناح راست ارتش آلمان از آرگون گذشت، اما پس از نبرد مارنبه سوی ناحیۀ وارنعقب نشینی کرد.

آرگون (شیمی). آرْگون (شیمی)(argon)
از واژۀ یونانی آرگوس به معنی کاهل، عنصری گازی شکل، بی رنگ، بی بو و نافلز، با نماد Ar، عدد اتمی ۱۸ و عدد جرمی نسبی ۳۹,۹۴۸. در گروه گازهای نادرقرار دارد و مدت ها تصور می شد با سایر مواد واکنش نمی دهد، اما براساس آزمایش های اخیر می تواند با فلوئورید بور واکنش کند و ترکیب هایی بسازد. آرگون کمتر از یک درصد جو زمین را تشکیل می دهد. در ۱۸۹۴، جان ریلیو ویلیام رمزی، شیمی دانان انگلیسی، بعد از خارج کردن شیمیایی همۀ اکسیژن و نیتروژن نمونه ای از هوا، آن را کشف کردند. آرگون در حباب های تخلیه الکتریکی و لیزر به کار می رود. به سه روش از نیتروژن جو به دست می آید: ۱. با عبور نیتروژن از روی نوارهای مارپیچ منیزیوم، ۲. با جرقه زدن در گاز نیتروژن حاوی مقدار فراوان اکسیژن، در مجاورت قلیای سوزآور، ۳. با استفاده از قابلیت حلِ بیشتر آرگون در آب، نسبت به نیتروژن. آرگون صنعتی را از تقطیر جزء به جزء هوای مایع به دست می آورند؛ سپس آن را متراکم کرده و مایع بی رنگی به دست می آورند که در ۱۸۷- درجه سانتی گراد می جوشد و در ۱۸۹.۶- درجه سانتی گراد منجمد می شود.