قران مجید

[ویکی نور] قرآن مجید (ترجمه آیتی). ترجمه قرآن (آیتی)، از جمله ترجمه های معاصر از قرآن کریم به قلم آقای عبدالمحمد آیتی است. در میان ترجمه های موجود از قرآن کریم، ترجمه آقای عبدالمحمد آیتی، از امتیازات خاصی برخوردار است و اثری است که ارزش ادبی فراوانی داشته و از جمله آثار ماندنی و جاویدان بشمار می رود. سلامت و استحکام جمله بندی و پرهیز از سره نویسی فارسی و عربی گرایی افراطی و دوری از هرگونه حشو و زوائد، از ویژگی های این ترجمه ارزشمند است
این ترجمه، در مقایسه با ترجمه های پیشین و گاه معاصر، مزایای بسیاری دارد، غالبا معادل های بسیار زیبایی برای کلمات موجود در قرآن، انتخاب کرده، از جمله: واژه «پیروزمند» که برای ترجمه «عزیز» به کار گرفته است. پیروزمند به کسی گفته می شود که از هر صحنه ای پیروز بیرون بیاید، وقتی به معنی عزیز توجه می کنیم، زیبایی و تناسب این معادل، آشکارتر می شود. روانی ترجمه و نیز توجه به تعادل ساختاری ترجمه ایشان، گاه با روش «ترجمه ارتباطی» عبارتی را که در فارسی معادل پیامی دارد، ترجمه می کند و آنجا که «ترجمه معنایی» بهتر است، از این روش استفاده می کند و اینها دستاورد طبیعی تلاش مترجم در ترجمه «معلقات سبع» و «تاریخ ادبیات عرب» و تجربیات دیگر علمی - ادبی است
اما موارد قابل تأمل و تصحیح در این ترجمه را می توان در سطور زیر، بررسی نمود. تجربه نشان داده است که حتی متن های ادبی و معمولی، وقتی از فنون فصاحت و بلاغت استفاده و مضامینی را با بیان هنری القا می کنند، ظرافت هایشان دیریابند و گاه از نظر مخفی می مانند، چه رسد به قرآن که اعجاز بیانی است و گاه در یک آیه آن، وجوه مختلف هنری وجود دارد. با توجه به این نکته، شاید هیچ فردی به تنهایی نتواند از عهده ترجمه قرآن، با حفظ تمامی این جهات و در حد امکان فرایند ترجمه و ظرفیت زبان فارسی برآید. به همین سبب همواره خلل ها و اشکال هایی را می توان در تمام ترجمه های فردی یافت. موارد قابل تأمل و تصحیح در این ترجمه را می توان در مؤلفه های زیر، بررسی نمود:
فهرست سور، در انتهای کتاب ذکر گردیده است.
1. کوشا، محمدعلی «نقدی بر ترجمه آقای عبدالمحمد آیتی از قرآن کریم»، پایگاه مجلات تخصصی نور، نشریه: وقف میراث جاویدان، بهار 1375، شماره 13 (24 صفحه، از 22 تا 45).
2. علوی نژاد، سید حیدر «نگرشی به ترجمه قرآن استاد آیتی»، پایگاه مجلات تخصصی نور، نشریه: پژوهش های قرآنی، بهار 1374، شماره 1 (18 صفحه، از 249 تا 266).