ابچین

آب چین. ابچین، روستایی است از توابع بخش هزارجریب شهرستان نکا در استان مازندران ایران.این روستا دارای قدمتی بالغ بر ۳۰۰ سال است. از ویژگی های این روستا تابستان های بسیار خنک و تقریباً سرد است. این روستا دارای ۱۰۰ خانوار جمعیت در حال کار و زندگی است.
سایت ابچین
این روستا در دهستان زارم رود قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۲۷۱ نفر (۷۵خانوار) بوده است.
جنگلهای متصل به روستای ابچین الاش-توسکالش-کمربند-په سر-تنگه-کلبن گذر.
چشمه های این روستا عبارتند از (واچال-خیمتی-لاگدونه-جک سر) وجنگل آن (الاش-سرین سره-په سر-کمربند-)وزمینهای آن (گت آغوزبن-صلواتسی-افتلت-مچکتی-کل بنگذر-هفت تپه-مَلّکی-استِل وَره-دراز تَلِکً-جُوجار چاله- زیرکش -خواستلی -چفت پیش - گردکتی-تلی - دین پشت - دین جه - کل دله -پالیلم - )

آب چین (صحافی). آب چین که با نام قطیفه، مداد پاک کن، و کاغذ آب خشک کن هم شناخته می شود در صحافی و تولید نسخه های خطی کاربرد داشته و به معنای نوعی کاغذ خاص است که برای خشک کردن مرکب و نوشته ها به کار می رفته است. واژه آب چین از قرن دهم به بعد در میان صحافان رایج شده است .
کتاب
کتابت
صحافی
نسخه خطی

آب چین. (یا: کاغذ آب خشک کن؛ قَطیفه) در اصطلاح کتابت، کاغذی که الیاف آن فشرده نیست و به راحتی آب مُرکّب را به خود جذب می کند. کاتبان ایرانی با این نوع کاغذ از قرن ۱۰ق آشنا شدند. پیش از آن خطاطان و کاتبان با پاشیدن خاک نرم بر نوشته های خود آب مرکب را می گرفتند که به این کار «خاک پاشی» می گفتند، یا نوشته را در معرض هوا می گذاشتند تا خشک شود.

[ویکی اهل البیت] آب چین. آب چیننده یا قطیفه (به عربی) در لغت به پارچه یا جامه ای اطلاق می شده است که پس از غسل دادن مرده، او را به وسیله آن خشک می کرده اند.
در عُرفِ کاتبان متأخر به گونه ای از کاغذ گفته می شده که سیاهی و مرکّب نوشته تر و آبگین را توسط آن خشک می کرده اند. این نوع کاغذ ـ که "مداد پاک کن" و "کاغذ آب خشک کن" نیز نامیده شده ـ به لحاظ آن که الیاف آن از بافتی فشرده برخوردار نیست، با سرعت، آب مرکّب مانده بر حروف و نوشته ها را به خود می کشد. به همین سبب آن را جاذب و هم کاغذ نشاف خوانده اند.
البته کاربرد صورت های مفرد و ترکیبی این واژه، در حوزه کتابت و نسخه نویسی، پیشینه ای دیرینه ندارد و ظاهراً از سده 10 ق. به بعد ـ که گونه های کاغذ فرنگی به مشرق زمین راه و رواج یافته است ـ با کاغذ مورد بحث آشنا شده اند. پیش از آن کاتبان، نوشته ها را در معرض هوا می گذاشته و خشک می کرده اند یا بر نوشته آبگین و تر، خاک نرم و ماسه می ریخته و آب مرکّب و سیاهی را می گرفته و به این عمل "خاک پاشی" می گفته اند. معزالدین استرآبادی در کشکول خویش این عمل کاتبان را از زمره آداب کتابت برشمرده و به استناد حدیث نبوی: "اذا کتب احدکم فلیتربه فانّ التراب مبارک"، آن را مؤکد کرده است.
در عملِ خاک پاشی بر نوشته های تر، کاتبان از ماسه قرمز یا خاک استفاده می کرده اند و به این مناسبت ظرفی مانند دوات چوبی یا فلزی با سوراخ هایی بسیار کوچک و تَنگ داشته اند که خاک نرم یا ماسه را در آن می کرده و بر نوشته می پاشیده اند. این ظرف را کاتبان عربی زبان مِرمَلَه و مِترَبَه می خوانده اند.