احساس گرایی

احساس گرایی (به انگلیسی: Sensualism) فلسفه ای که در آن هدف پیگیری بیش از حد از لذات و علایق نفسانی است. فلسفه ای که دکترین اخلاقی آن بر مبنای این است که احساس تنها معیار شناخت خوبی است. در شناخت شناسی تنها راه شناخت واقعی توسط احساس ایجاد می گردد. این ممکن است که ایده ای انتزاعی باشد. پیشینه این مکتب به فلسفه یونان بازمی گردد. از اولین ها می توان به اپیکور در لذت گرایی یا رواقیون اشاره کرد.
بعدها احساس گرایی توسط احساس گرایان انگلیسی مانند جان لاک و دیوید هیوم و انجمن های انگلیسی مانند توماس بروان، دیوید هارتلی و جوزف پریستلی گسترش یافت. در قرن نوزدهم اثبات گرایانی چون اگوست کنت، امیل لیتره، ایپولیت تن و هربرت اسپنسر مورد توجه بسیاری قرار گرفت.

احساس گرایی (sensationalism)
در فلسفه، آموزه ای که بنابر آن همۀ شناخت ما در نهایت بر داده های حسی متکی است و ما آن ها را بی هیچ گونه داوری یا تعبیر و تفسیری دریافت می کنیم. این نظریه را جان لاکمطرح کرد، اما اصطلاح آن ساختۀ اتین دو کُندیاک، پیرو فرانسوی وی است.