اخترشناسی پرتو ایکس

اخترشناسی پرتو ایکس (انگلیسی: X-ray astronomy) زیرشاخه ای از اخترشناسی است که به مطالعه، رصد و پایش پرتو ایکس از اجرام آسمانی می پردازد. پرتو ایکس توسط جو زمین جذب می شود، بنابراین ابزارهای تشخیص این پرتو باید توسط بالون، راکت یا ماهواره در ارتفاعات بالا مستقر شوند. اخترشناسی پرتو ایکس نوعی تلسکوپ فضایی که توانایی دید بیشتری نسبت به تلسکوپ های استاندارد جذب نور دارد، مانند رصدخانه مونوکی با تابش پرتو ایکس.
تلسکوپ های پرتو ایکس

اخترشناسی پرتو ایکس (X-ray astronomy)
آشکارسازی پرتوهای ایکس ناشی از گازهای به شدت داغ عالم. چنین پرتوهایی پیش از رسیدن به سطح زمین در جوّ متوقف می شوند. اخترشناسی پرتو ایکس، اخترفیزیک دانان را به وسایلی برای بررسی پدیده های پرانرژی و ناگهانی عالم مجهز می کند. آن ها آشکارسازها را روی موشک ها و ماهواره ها نصب می کنند. در ۱۹۶۲، نخستین منبع آسمانی پرتو ایکس، عقرب ایکس یک، با پرواز یک موشک کشف شد. از ۱۹۷۰، ماهواره های مخصوصی برای بررسی پرتوهای ایکس، بخشی از طیف گسترده ای از انرژی به نام تابش الکترومغناطیسی، ناشی از خورشید، ستارگان، وکهکشانها در مدار قرار گرفته اند. رصدخانۀ پرتو ایکس چاندراو ماهوارۀ رونتگن (روسَت)ازجملۀ این ماهواره هایند. تصور می شود بسیاری از منابع پرتو ایکس گازهایی اند که به ستاره های نوترونیو سیاه چالهها فرو می ریزند. گسیل پرتو ایکس ناشی از گاز داغ را گسیل گرماییمی نامند، و اگر میدان مغناطیسی قوی به الکترون ها شتاب دهند، در حد سرعت نور، این گسیل پرتو ایکس را گسیل غیر گرماییمی نامند.