تازنده

( اسم ) ۱- دونده تند رو . ۲- دواننده.

(زَ دِ ) (ص فا. ) ۱ - دونده ، تندرو. ۲ - دواننده .

تازنده. [ زَ دَ / دِ ] ( نف ) دونده. ( آنندراج ). از تاختن و تاز، تندرو :
چو خورشید بر چرخ لشکر کشید
شب تار تازنده شد ناپدید
یکی انجمن کرد خاقان چین
بزرگان و گردان توران زمین.مثال داد که فلان خیلتاش را که تازنده ای بود از تازندگان که همتا نداشت بگوی تا ساخته آید که برای مهمی وی را بجایی فرستاده آید. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 117 ). تازنده های چند از خوارزم رسیدند و خبر کشتن عبدالجبار پسر خواجه بزرگ و قوم وی را آوردند. ( تاریخ بیهقی ایضاً ص 482 ).
تازنده ای زی گمرهی
سازنده ای با ناسزا.آمد برخم تیرگی و نور برون تاخت
تازنده شب تیره پس روز منور.چه اند این لشکر تازنده هموار
که اند این هفت سالاران لشکر؟ای که بر مرکب تازنده سواری هش دار. || به تاخت آورنده. دواننده :
چنین گفت از آن پس به ایزدگشسب
که این تیغزن شیر تازنده اسب.چه بینی چه گویی تو در کار ما
بود تخت شاهی سزاوار ما؟

۱. دونده.
۲. دواننده، تاخت وتازکننده.

پیش کن؛ وریا