تائو ته جینگ

تائو ته جینگ یا دائو دجینگ (به چینی: 道德經)، کتابی از ادبیات باستانی چین است. نام این کتاب از واژه تائو به معنی راه گرفته شده است، هرچند حکمای آئین تائو آن را برابر با اصل متعالی گرفته اند. بر اساس روایات، این کتاب را لائوتسه در قرن ششم پیش از میلاد نگاشته است. از دیدگاه تاریخی، اعتبار این کتاب و انتساب آن به لائوتزه محل تردید است؛ اگرچه قدیمی ترین نسخه یافت شده از این کتاب متعلق به اواخر قرن چهارم پیش از میلاد است.
تائو ته جینگ بنیاد و اساس فلسفی و مذهبی تائوئیسم است و بر دیگر مکاتب و مذاهب همچون کنفسیوس گرایی و بوداگرایی چینی تأثیرگذار بوده است. در طول سده ها، هنرمندان چینی اعم از شاعران،خوشنویسان، نگارگران و حتی باغبانان از مطالب این کتاب برای کارهای خود الهام گرفته اند. تاثیر آن از آسیای شرقی نیز فراتر رفته و یکی از کتاب هایی است که به بیشترین زبان ها برگردان شده است.
تائو ته چینگ دربردارنده نزدیک به ۵۰۰۰ کاراکتر در ۸۱ فصل کوتاه چندخطی (章) است. کتاب دارای دو بخش است؛ بخش اول آن تائو چینگ (道經، از فصل ۱ تا ۳۷) به عالم مافوق و بخش دوم آن ته چینگ (德經، از فصل ۳۸ تا ۸۱) به سلسله مراتب وجود می پردازد. درونمایه کلی کتاب، متافیزیک محض و فارغ از احکام و شریعت است.

تائو ته جینگ،(Daodejing - chin. 道德經، Dàodéjīng) (نسخه باستانی: Tao Te King) مجموعهٔ گفتارهای اخلاقی و مذهبی که به لائوتسه نسبت می دهند.
• «آن که از طریق صلح و صفا می رود گرفتار ببر و گاومیش نمی شود.»• «اگر مردمان بزرگ را بیش از اندازه ارزشمند شمارید، مردم عادی کوچک شمرده می شوند.»• «کار خود را انجام دهید و سپس رهایش کنید، این تنها راه آرامش یافتن است.»• «اگر می خواهید یکپارچه باشید،• «ظریف ترین چیز در جهان بر سخت ترین چیز غلبه می کند. این ارزش بی عملی را می نماید.»