پردخت ماندن

( مصدر ) ۱- تهی ماندن خالی ماندن . ۲- خالی کردن پردخت کردن .

پردخت ماندن. [ پ َ دَ دَ ] ( مص مرکب )( ... از ) خالی ماندن از. تهی ماندن از :
نبشته چنین بد مگر بر سرت
که پردخت ماند ز تو کشورت.کجا گفته بودش یکی پیش بین
که پردخت ماند ز تو این زمین.چو او [ هومان ] را پیاده بدان رزمگاه
بدیدند گردان توران سپاه
که پردخت ماند همی جای اوی
ببردند پرمایه بالای اوی.- پردخت ماندن جای از ؛ خلوت کردن از. خالی کردن از :
مرا از پدر این کجا بدامید
که پردخت ماند کنارم ز شید.مر استاد او را بر خویش خواند
ز بیگانگان جای پردخت ماند.سبک پهلوان جای پردخت ماند
سپه ، نامه بسپرد و بد تا بخواند.