لغت نامه دهخدا

فرهنگ فارسی

خبثة. [ خ ِ ث َ ] (ع اِمص ) بنده گرفتگی از قومی که برده کردن آنها حلال نیست . (از منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ) (از آنندراج ) (از ناظم الاطباء). || ناپاکی . ناراستی . (از ناظم الاطباء).

خبثة. [ خ ِ ث َ ] (ع اِمص ) بنده گرفتگی از قومی که برده کردن آنها حلال نیست . (از منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ) (از آنندراج ) (از ناظم الاطباء). || ناپاکی . ناراستی . (از ناظم الاطباء).

<div class="boxBd">( خبثة ) خبثة. [ خ ِ ث َ ] ( ع اِمص ) بنده گرفتگی از قومی که برده کردن آنها حلال نیست. ( از منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ) ( از آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ). || ناپاکی. ناراستی. ( از ناظم الاطباء ). <hr>خبثة. [خ َ ب َ ث َ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ خبیث. ( از ناظم الاطباء ).</div>

( خبثة ) خبثة. [ خ ِ ث َ ] ( ع اِمص ) بنده گرفتگی از قومی که برده کردن آنها حلال نیست. ( از منتهی الارب ) ( از تاج العروس ) ( از لسان العرب ) ( از آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ). || ناپاکی. ناراستی. ( از ناظم الاطباء ). خبثة. [خ َ ب َ ث َ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ خبیث. ( از ناظم الاطباء ).

خبثه

فرهنگ فارسی

لغت نامه دهخدا