تباه گردیدن

( مصدر ) تباه شدن

تباه گردیدن. [ ت َ گ َ دَ ] ( مص مرکب ) تباه گشتن. ضایع و فاسد شدن. خراب گردیدن :
علما راست رتبتی در جاه
که نگردد بروزگار تباه. || هلاک گردیدن :
همی گفت با دل که بر دست شاه
گر ایدون که سودابه گردد تباه...زمانه برانگیختش با سپاه
که ایدر بدست تو گردد تباه.که من بنده بر دست ایشان تباه
نگردم نه از بیم فریادخواه. || تیره و تار گردیدن :
چو گردن بپیچی ز فرمان شاه
مرا تابش روز گردد تباه.- تباه گردیدن دل ؛ غمگین و پریشان و افسرده دل گردیدن :
مهان را چنین پاسخ آورد شاه
کز اندیشه گردد همی دل تباه.رجوع به تباه و دیگر ترکیب های آن شود.