فارسی ستیزی

فارسی ستیزی به رفتار ستیزه جویانه یا نفرت نسبت به زبان فارسی و فارسی زبانان و مظاهر فرهنگی آنان اطلاق می شود.
در دورهٔ امویان، حجاج بن یوسف طی دستوری، استفاده از زبان فارسی را برای امور دیوانی دولت منع نمود. ابوریحان بیرونی در الآثار الباقیة عن القرونِ الخالیة اینچنین نگاشته است:
وقتی قُتیبة بن مسلم، سردار حجاج، بار دوم به خوارزم رفت و آن را بازگشود، هرکس را که خط خوارزمی می نوشت و از تاریخ و علوم و اخبار گذشته آگاهی داشت، از دَم تیغِ بی دریغ درگذاشت و موبدان و هیربدان قوم را یک سر هلاک نمود و کتاب هاشان همه بسوزانید و تباه کرد، تا آنکه رفته رفته مردم امّی ماندند و از خط و کتابت بی بهره گشتند و اخبار آنها اکثر فراموش شد و از میان رفت.
در آن زمان، تفکری میان اعراب مبنی بر این که ستیز با زبان فارسی از زمان پیامبر اسلام آغاز شده بود وجود داشت؛ زیرا از قول ابوهریره این حدیث وجود داشت که: «ناخوش ترین سخن نزد خداوند فارسی است، زبان شیطان خوزی است، زبان آتش نشینان بخارایی، و آنِ بهشتیان عربی است.»