قاعده استنتاج

در منطق هر قاعده استنتاج، قاعده ای است که با دریافت دسته ای از مقدمات به عنوان ورودی٬ با توجه به شکل آن ها٬ نتیجه(یا نتایجی) را بازمی گرداند. برای مثال در قاعده وضع مقدم، از دو مقدمه (به صورت کلی) "اگر الف آنگاه ب" و "الف"٬ به نتیجه "ب" می رسد(که "الف" و "ب" هر جمله ای خبری دلخواهی می توانند باشند). این قاعده بر اساس معناشناسی منطق کلاسیک (و برخی منطق های غیر کلاسیک) معتبر است به این معنا که در هر استنتاج با این فرم٬ ممکن نیست که مقدمات درست باشند اما نتیجه غلط باشد.
به این معنا قواعد استنتاج معتبر٬ حافظ االصدق هستند: یعنی از مقدمات درست ضرورتا به نتیجه درست می رسند. با این حال٬ قواعد استنتاج صرفا بر اساس شکل مقدمات عمل می کنند. مهم ترین قواعد استنتاج در منطق گزاره ها شامل وضع مقدم٬ نفی تالی و عکس نقیض می شود. منطق مرتبه اول به رابطه استنتاجی میان جملات دارای سور منطقی می پردازد--مثل سور کلی "همه" یا "هر" (هر که دل آرام دید از دلش آرام رفت) و سور جزئی "برخی" (برخی دخترها زیبا هستند).
در منطق صوری قواعد استنتاج معمولاً در به این شکل اند:
مقدمه ۱