باران باریدن پیاپی باریدن یا نیک باریدن ابر
تهتال
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
تهتال. [ ت َ ] ( ع مص ) باران باریدن. ( تاج المصادر بیهقی ). پیاپی باریدن یا نیک باریدن ابر.( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ): هتلت السماء هتلاً و هتولاً و هتلاناً و تهتالاً ( از باب ضرب )؛ پیاپی بارید آسمان و یا نیک بارید. ( ناظم الاطباء ).
کلمات دیگر: