شیرین بیان
فارسی به انگلیسی
of attractive speech, sweet-root, liquorice
مترادف و متضاد
شیرین بیان، مهک، سوس
شیرین بیان، سوس، میجو
فرهنگ فارسی
( اسم ) گیاهی است علفی و پایا از تیره سبزی آساها که به ارتفاع ۵٠ سانتیمتر یا یک متر میرسد . این گیاه بومی جنوب معتدل آسیا می باشد ( در اکثر نقاط ایران خصوصا نواحی شرقی و شمال شرقی و همچنین آذربایجان به فراوانی می روید ) برگهای آن مرکب و از ۴ تا ۷ زوج برگچه باضافه بک برگچه انتهایی تشگیل یافته است . ریشه و ساقه زیر زمینی آن مصرف دارویی دارد . عصاره شیرین بیان به مناسبت شیرینی طعم آن جهت مخفی کردن طعم ناپسند بعضی داروها نظیر کاسیا و گنه گنه مصرف میشود و به علاوه چون موجب کم شدن انقباضات روده میگردد آنرا با مسهل های قوی مخلوط میکنند تا از پیچش جلوگیری شود سوس اصل السوس لوقیرنیرا شجره السوس کهک . توضیح ریشه شیرین بیان در بازار به نام آسه نیز عرضه می شود . یا شیرین بیان چینی . گونه ای شیرین بیان که در نواحی شمال شرقی ایران نواحی خراسان ) و افغانستان به فراوانی می روید و طعم ریشه آن از دیگر انواع شیرین تر است : شیرین بیان خطایی سوس چینی سوس شوکی . یا شیرین بیان صحرایی . گونه ای گون که از ریشه و ساقه زیر زمینی آن عصاره شیرین مزه ای استخراج میکنند و همان مصارف دارویی را شیرین بیان را دارد. توضیح این گیاه را سوس کاذب و سوس بری نیز نامند .
که بیانی شیرین دارد مقلوب بیان شیرین
که بیانی شیرین دارد مقلوب بیان شیرین
فرهنگ معین
(بَ ) (اِمر. ) گیاهی است علفی و پایا از تیرة سبزی آساها. رنگ گل هایش مایل به آبی . ریشه و ساقة آن مصرف دارویی دارد.
لغت نامه دهخدا
شیرین بیان . [ ریم ْ ب َ ] (اِ مرکب ) ریشه ٔ دوایی که به تازی اصل السوس گویند. (ناظم الاطباء). سوس . دارهرم . غلوخزیا. غلوقزیا. عودالسوس . قلوقیریزا. غلوقوریزا. موئینه . (یادداشت مؤلف ). اسم ترکی سوس است . (تحفه ٔ حکیم مؤمن ). گیاهی است علفی و پایا از تیره ٔ سبزی آساها که به ارتفاع 50 سانتی متر تا یک متر می رسد. این گیاه بومی جنوب اروپا و شمال افریقا و نواحی معتدل آسیا می باشد (در اکثر نقاط ایران خصوصاً نواحی شرقی و شمال شرقی و همچنین آذربایجان بفراوانی می روید). برگهای آن مرکب و از 4 تا 7 زوج برگچه به اضافه ٔ یک برگچه ٔ انتهایی تشکیل یافته است . گلهایش مایل به آبی و میوه اش نیام و شامل 5 تا 6 دانه ٔ مایل به قهوه یی است . ریشه و ساقه ٔ زیرزمینی آن مصرف دارویی دارد. عصاره ٔ شیرین بیان به مناسبت شیرینی طعم آن جهت مخفی کردن طعم ناپسند بعضی داروها نظیر کاسیا و گنه گنه مصرف می شود و بعلاوه چون موجب کم شدن انقباضات روده می گردد آنرا بامسهل های قوی مخلوط می کنند تا از پیچش جلوگیری شود. سوس . اصل السوس . عرقسوس . عرق السوس . شجرةالسوس . مهک .
توضیح : ریشه ٔ شیرین بیان در بازار به نام آسه نیز عرضه میشود. (فرهنگ فارسی معین ).
- ریشه ٔ شیرین بیان ؛ عرق سوس . عرق دارهرم . (یادداشت مؤلف ).
- شیرین بیان چینی ؛ گونه ای شیرین بیان که در نواحی شمالی چین و همچنین شمال شرقی ایران (نواحی خراسان ) و افغانستان بفراوانی می روید و طعم ریشه ٔ آن از دیگر انواع شیرین تر است . شیرین بیان خطایی . سوس چینی . سوس شوکی . (فرهنگ فارسی معین ).
- شیرین بیان صحرایی ؛ گونه ای گون که از ریشه و ساقه ٔ زیرزمینی آن عصاره ٔ شیرین مزه ای استخراج می کنند و همان مصارف دارویی شیرین بیان را دارد. (فرهنگ فارسی معین ).
شیرین بیان . [ ریم ْ ب َ ] (ص مرکب ) که بیانی شیرین دارد. که خوش و دلنشین تکلم کند. آنکه بیانی شیرین و گیرا دارد. (از یادداشت مؤلف ). || شیرین بیان ؛ (اِ مرکب ) مقلوب بیان شیرین . (یادداشت مؤلف ). سخن مطبوع و گیرا و مؤثر.
شیرین بیان. [ ریم ْ ب َ ] ( ص مرکب ) که بیانی شیرین دارد. که خوش و دلنشین تکلم کند. آنکه بیانی شیرین و گیرا دارد. ( از یادداشت مؤلف ). || شیرین بیان ؛ ( اِ مرکب ) مقلوب بیان شیرین. ( یادداشت مؤلف ). سخن مطبوع و گیرا و مؤثر.
شیرین بیان. [ ریم ْ ب َ ] ( اِ مرکب ) ریشه دوایی که به تازی اصل السوس گویند. ( ناظم الاطباء ). سوس. دارهرم. غلوخزیا. غلوقزیا. عودالسوس. قلوقیریزا. غلوقوریزا. موئینه. ( یادداشت مؤلف ). اسم ترکی سوس است. ( تحفه حکیم مؤمن ). گیاهی است علفی و پایا از تیره سبزی آساها که به ارتفاع 50 سانتی متر تا یک متر می رسد. این گیاه بومی جنوب اروپا و شمال افریقا و نواحی معتدل آسیا می باشد ( در اکثر نقاط ایران خصوصاً نواحی شرقی و شمال شرقی و همچنین آذربایجان بفراوانی می روید ). برگهای آن مرکب و از 4 تا 7 زوج برگچه به اضافه یک برگچه انتهایی تشکیل یافته است. گلهایش مایل به آبی و میوه اش نیام و شامل 5 تا 6 دانه مایل به قهوه یی است. ریشه و ساقه زیرزمینی آن مصرف دارویی دارد. عصاره شیرین بیان به مناسبت شیرینی طعم آن جهت مخفی کردن طعم ناپسند بعضی داروها نظیر کاسیا و گنه گنه مصرف می شود و بعلاوه چون موجب کم شدن انقباضات روده می گردد آنرا بامسهل های قوی مخلوط می کنند تا از پیچش جلوگیری شود. سوس. اصل السوس. عرقسوس. عرق السوس. شجرةالسوس. مهک.
توضیح : ریشه شیرین بیان در بازار به نام آسه نیز عرضه میشود. ( فرهنگ فارسی معین ).
- ریشه شیرین بیان ؛ عرق سوس. عرق دارهرم. ( یادداشت مؤلف ).
- شیرین بیان چینی ؛ گونه ای شیرین بیان که در نواحی شمالی چین و همچنین شمال شرقی ایران ( نواحی خراسان ) و افغانستان بفراوانی می روید و طعم ریشه آن از دیگر انواع شیرین تر است. شیرین بیان خطایی. سوس چینی. سوس شوکی. ( فرهنگ فارسی معین ).
- شیرین بیان صحرایی ؛ گونه ای گون که از ریشه و ساقه زیرزمینی آن عصاره شیرین مزه ای استخراج می کنند و همان مصارف دارویی شیرین بیان را دارد. ( فرهنگ فارسی معین ).
شیرین بیان. [ ریم ْ ب َ ] ( اِ مرکب ) ریشه دوایی که به تازی اصل السوس گویند. ( ناظم الاطباء ). سوس. دارهرم. غلوخزیا. غلوقزیا. عودالسوس. قلوقیریزا. غلوقوریزا. موئینه. ( یادداشت مؤلف ). اسم ترکی سوس است. ( تحفه حکیم مؤمن ). گیاهی است علفی و پایا از تیره سبزی آساها که به ارتفاع 50 سانتی متر تا یک متر می رسد. این گیاه بومی جنوب اروپا و شمال افریقا و نواحی معتدل آسیا می باشد ( در اکثر نقاط ایران خصوصاً نواحی شرقی و شمال شرقی و همچنین آذربایجان بفراوانی می روید ). برگهای آن مرکب و از 4 تا 7 زوج برگچه به اضافه یک برگچه انتهایی تشکیل یافته است. گلهایش مایل به آبی و میوه اش نیام و شامل 5 تا 6 دانه مایل به قهوه یی است. ریشه و ساقه زیرزمینی آن مصرف دارویی دارد. عصاره شیرین بیان به مناسبت شیرینی طعم آن جهت مخفی کردن طعم ناپسند بعضی داروها نظیر کاسیا و گنه گنه مصرف می شود و بعلاوه چون موجب کم شدن انقباضات روده می گردد آنرا بامسهل های قوی مخلوط می کنند تا از پیچش جلوگیری شود. سوس. اصل السوس. عرقسوس. عرق السوس. شجرةالسوس. مهک.
توضیح : ریشه شیرین بیان در بازار به نام آسه نیز عرضه میشود. ( فرهنگ فارسی معین ).
- ریشه شیرین بیان ؛ عرق سوس. عرق دارهرم. ( یادداشت مؤلف ).
- شیرین بیان چینی ؛ گونه ای شیرین بیان که در نواحی شمالی چین و همچنین شمال شرقی ایران ( نواحی خراسان ) و افغانستان بفراوانی می روید و طعم ریشه آن از دیگر انواع شیرین تر است. شیرین بیان خطایی. سوس چینی. سوس شوکی. ( فرهنگ فارسی معین ).
- شیرین بیان صحرایی ؛ گونه ای گون که از ریشه و ساقه زیرزمینی آن عصاره شیرین مزه ای استخراج می کنند و همان مصارف دارویی شیرین بیان را دارد. ( فرهنگ فارسی معین ).
فرهنگ عمید
ریشۀ شیرین گیاهی خودرو که مصرف دارویی دارد.
دانشنامه عمومی
شیرین بیان (نام علمی: Glycyrrhiza glabra)، که به فارسی مَهْک گفته می شود. همچنین در گویش اصفهان و طب سنتی قدیم به مجو (mej-jo) نیز شهرت دارد. گیاهی خودرو از تیرهٔ سبزی آساها، بومی جنوب اروپا، شمال آفریقا و نواحی معتدل آسیا ست. در اکثر نقاط ایران خصوصاً در شهرستان خاتم مروست و نواحی شرقی و شمال شرقی و همچنین آذربایجان، سلسله جبال بختیاری و شهرستان اقلید به فراوانی می روید. برگ های آن مرکب است و از ۴ تا ۷ زوج برگ به اضافهٔ یک برگچهٔ انتهایی تشکیل یافته است که به سبب ترشح شیره، چسبنده اند. گلهایش مایل به آبی و میوه اش شامل ۵ تا ۶ دانهٔ مایل به قهوه ای است. ریشه و ساقهٔ زیرزمینی آن مصرف دارویی دارد. ریشه ها و ریزومهای این گیاه دارای پوستی قهوه ای رنگ یا سیاه و مغز زردرنگ است.
Glycyrrhiza glandulifera Waldst. & Kit.
شیرین بیان از زمرهٔ گیاهان بنشنی و بومی جنوب اروپا و قسمتهایی از آسیاست. این گیاه از رستنیهای علفی چندساله است. ارتفاع این گیاه تا یک متر و در نواحی معتدل تا دو متر می رسد. طول برگ های باریک آن از ۷ تا ۱۵ سانتیمتر است و شامل ۹ تا ۱۷ برگچه است. برگچه ها بیضوی بوده، کناره آن ها صاف است. گل های این گیاه به رنگهای ارغوانی، زرد یا بنفش یا آبی مایل به سفید است و به صورت مجتمع در انتهای ساقه های گل دهنده مشاهده می شود. زمان ظهور گل ها اوایل تابستان است. میوهٔ این گیاه، غلافی و مستطیل شکل به طول ۲ تا ۳ سانتیمتر است و معمولاً هر میوه دارای ۳ تا ۶ عدد دانهٔ لوبیا شکل است.
شیرین بیان انواع مختلف دارد:
عصاره ریزوم شیرین بیان دارای مقادیری گلوکز، ساکارز، آسپاراژین، مواد آلبومیدی، رزین و اسانس است و در پزشکی، داروسازی و صنایع غذایی و بهداشتی مصارف متعدد دارد.
Glycyrrhiza glandulifera Waldst. & Kit.
شیرین بیان از زمرهٔ گیاهان بنشنی و بومی جنوب اروپا و قسمتهایی از آسیاست. این گیاه از رستنیهای علفی چندساله است. ارتفاع این گیاه تا یک متر و در نواحی معتدل تا دو متر می رسد. طول برگ های باریک آن از ۷ تا ۱۵ سانتیمتر است و شامل ۹ تا ۱۷ برگچه است. برگچه ها بیضوی بوده، کناره آن ها صاف است. گل های این گیاه به رنگهای ارغوانی، زرد یا بنفش یا آبی مایل به سفید است و به صورت مجتمع در انتهای ساقه های گل دهنده مشاهده می شود. زمان ظهور گل ها اوایل تابستان است. میوهٔ این گیاه، غلافی و مستطیل شکل به طول ۲ تا ۳ سانتیمتر است و معمولاً هر میوه دارای ۳ تا ۶ عدد دانهٔ لوبیا شکل است.
شیرین بیان انواع مختلف دارد:
عصاره ریزوم شیرین بیان دارای مقادیری گلوکز، ساکارز، آسپاراژین، مواد آلبومیدی، رزین و اسانس است و در پزشکی، داروسازی و صنایع غذایی و بهداشتی مصارف متعدد دارد.
wiki: سرده از زیرخانواده باقالی ها است.
wiki: شیرین بیان (سرده)
دانشنامه آزاد فارسی
شیرین بَیان (liquorice)
شیرین بَیان
گیاه علفی پایایی با نام علمی Glycyrrhiza glabra، متعلق به تیره لگومینوسه (بقولات)، دارای گل های آبی رنگی در گل آذین های کپه ای. از این جنس چهار گونه در نواحی گوناگون ایران یافت می شود. از ریشه های طویل و شیرین آن ها عصاره ای به دست می آید که به صورت خمیر سخت و سیاهی در قنادی و داروسازی مصرف می شود. از این گیاه برای رفع سرفه های عصبی و درمان برونشیت و التهاب نای، التهاب معده، زخم معده و اثنی عشر استفاده می کنند. مصرف بیش ازحد این گیاه باعث بروز حالت هایی از مسمومیت می شود.
شیرین بَیان
گیاه علفی پایایی با نام علمی Glycyrrhiza glabra، متعلق به تیره لگومینوسه (بقولات)، دارای گل های آبی رنگی در گل آذین های کپه ای. از این جنس چهار گونه در نواحی گوناگون ایران یافت می شود. از ریشه های طویل و شیرین آن ها عصاره ای به دست می آید که به صورت خمیر سخت و سیاهی در قنادی و داروسازی مصرف می شود. از این گیاه برای رفع سرفه های عصبی و درمان برونشیت و التهاب نای، التهاب معده، زخم معده و اثنی عشر استفاده می کنند. مصرف بیش ازحد این گیاه باعث بروز حالت هایی از مسمومیت می شود.
wikijoo: شیرین_بیان
پیشنهاد کاربران
به گیاه شیرین بیان در مهاباد اصفهان "مهد ( با ضمه روی "م" و "ه" ) می گویند.
شیرین بیان ( Licorice ) : ماده ای طبیعی ( البته نه مدل خوردنی آن ) است که برای درمان آکنه و نرم کردن پوستی که از آلرژی آسیب دیده است بکار می رود. ( اصطلاح آرایشی و زیبایی )
در برخی نواحی خوزستان وشهرهای جنوبی به زبان عربی به شیرین بیان قصب فلووس میگویند
شیرین بیان ، که به فارسی مَهْک گفته می شود، مَتک.
گیاه شیرین بیان به طور گسترده ای در ایران می رویدو در بسیاری از نواحی ایران به صورت خودرو رشد می کند. در بیشتر مناطق یزد به آن [مَتک] و مناطق کرمان به آن [مُتکی] و در شهرستان بهاباد به آن [مَتکی] می گویند.
ریشه ی متکی ، مصرف دارویی دارد ریشهٔ خشک ساییدهٔ گیاه خلط آوری مؤثر است و از زمان های باستان به این منظور مورد استفاده بوده است.
در طب سنتی از این گیاه برای درمان اسپاسم عضلات و تورم، برونشیت، روماتیسم و ورم مفاصل استفاده می شود.
امروزه نیز عصارهٔ شیرین بیان یکی از اجزاء ترکیبی شربت سرفه به شمار می رود. این ماده به شکل طبیعی اش، در درمان زخمهای دهان و دستگاه گوارشی مفید است. شیرین بیان همچنین مدر ( ادرارآور ) و ملیّن است و می توان آن را به عنوان عامل ضدویروس موضعی به کار برد. مهم ترین خاصیت شیرین بیان، تأثیر بر دستگاه گوارش است. این گیاه درمان کننده ورم و زخم معده و اثنی عشر است . همچنین برای درمان سوءهاضمه و از بین بردن نفخ شکم مفید است.
مصرف بی رویهٔ شیرین بیان ( در صورت مصرف بیش از ۲۰ گرم در روز ) ممنوع اعلام گردیده است. کاهش پتاسیم خون و بالا رفتن فشار خون از عوارض مصرف زیاد آن می باشد.
گیاه شیرین بیان به طور گسترده ای در ایران می رویدو در بسیاری از نواحی ایران به صورت خودرو رشد می کند. در بیشتر مناطق یزد به آن [مَتک] و مناطق کرمان به آن [مُتکی] و در شهرستان بهاباد به آن [مَتکی] می گویند.
ریشه ی متکی ، مصرف دارویی دارد ریشهٔ خشک ساییدهٔ گیاه خلط آوری مؤثر است و از زمان های باستان به این منظور مورد استفاده بوده است.
در طب سنتی از این گیاه برای درمان اسپاسم عضلات و تورم، برونشیت، روماتیسم و ورم مفاصل استفاده می شود.
امروزه نیز عصارهٔ شیرین بیان یکی از اجزاء ترکیبی شربت سرفه به شمار می رود. این ماده به شکل طبیعی اش، در درمان زخمهای دهان و دستگاه گوارشی مفید است. شیرین بیان همچنین مدر ( ادرارآور ) و ملیّن است و می توان آن را به عنوان عامل ضدویروس موضعی به کار برد. مهم ترین خاصیت شیرین بیان، تأثیر بر دستگاه گوارش است. این گیاه درمان کننده ورم و زخم معده و اثنی عشر است . همچنین برای درمان سوءهاضمه و از بین بردن نفخ شکم مفید است.
مصرف بی رویهٔ شیرین بیان ( در صورت مصرف بیش از ۲۰ گرم در روز ) ممنوع اعلام گردیده است. کاهش پتاسیم خون و بالا رفتن فشار خون از عوارض مصرف زیاد آن می باشد.
کلمات دیگر: