(کَ کَ لَ ) (اِ. ) چارُق ، پای افزار.
کشکله
فرهنگ معین
لغت نامه دهخدا
کشکله. [ ک َ ک َ ل َ/ ل ِ ] ( اِ ) نوعی از پای افزار باشد که شاطران و پیاده روان بر پای کنند. ( آنندراج ) ( برهان ) :
پای پاکیزه برهنه به بسی
چون به پای اندر دویدن کشکله .
کشکله. [ ک َ ک ُ ل َ / ل ِ ] ( اِ ) جوزه پنبه بود که از او پنبه بیرون کنند. ( یادداشت مؤلف ) :
هست ز مغز آن سرت ای منگله
همچو زوش مانده تهی کشکله .
پای پاکیزه برهنه به بسی
چون به پای اندر دویدن کشکله .
ناصرخسرو.
|| نیم چکمه. ( ناظم الاطباء ).کشکله. [ ک َ ک ُ ل َ / ل ِ ] ( اِ ) جوزه پنبه بود که از او پنبه بیرون کنند. ( یادداشت مؤلف ) :
هست ز مغز آن سرت ای منگله
همچو زوش مانده تهی کشکله .
رودکی.
کشکله . [ ک َ ک َ ل َ/ ل ِ ] (اِ) نوعی از پای افزار باشد که شاطران و پیاده روان بر پای کنند. (آنندراج ) (برهان ) :
پای پاکیزه برهنه به بسی
چون به پای اندر دویدن کشکله .
|| نیم چکمه . (ناظم الاطباء).
پای پاکیزه برهنه به بسی
چون به پای اندر دویدن کشکله .
ناصرخسرو.
|| نیم چکمه . (ناظم الاطباء).
کشکله . [ ک َ ک ُ ل َ / ل ِ ] (اِ) جوزه ٔ پنبه بود که از او پنبه بیرون کنند. (یادداشت مؤلف ) :
هست ز مغز آن سرت ای منگله
همچو زوش مانده تهی کشکله .
هست ز مغز آن سرت ای منگله
همچو زوش مانده تهی کشکله .
رودکی .
فرهنگ عمید
نوعی کفش، چارغ.
کلمات دیگر: