شکرخواب

( ~ . خا ) (اِمر. ) خواب شیرین .

شکرخواب. [ش َ ک َ خوا / خا ] ( اِ مرکب ) شادخواب و خواب خوش. ( از برهان ). خواب سبک. دِلَّخْم. ( ناظم الاطباء ). خواب مطبوع. خواب شیرین. ( یادداشت مؤلف ). کنایه از خواب خوش باشد. ( آنندراج ) ( غیاث ). خواب نوشین :
عدل از او، با جمال و با آب است
ظلم از او رفته در شکرخواب است.دزد اگر نقب در خزینه زند
در شکرخواب پاسبان باشد.آن رفته به ناز در شکرخواب
وآن حارس بام او به هر باب.ای معبّر مژده ای فرما که دوشم آفتاب
در شکرخواب صبوحی هم وثاق افتاده بود.می صبوح و شکرخواب صبحدم تا چند
به عذر نیم شبی کوش و گریه سحری.تا کی می صبوح و شکرخواب بامداد
هشیار گرد، هان که گذشت اختیار عمر.نمی شد باز چشمش از شکرخواب
مگر دیدار خود می دید در خواب.تغفیق ؛ خفتن به شکرخوابی که در آن سخن مردم شنیده شود. ( از منتهی الارب ). || خواب سحر. ( ناظم الاطباء ) ( برهان ) ( غیاث ) :
مانعش غلغل چنگ است و شکرخواب صبوح
ورنه گر بشنود آه سحرم بازآید.

۱. خواب خوش و شیرین، شادخواب.
۲. [مجاز] خواب سحرگاهی: مانعش غلغل گل گشت و شکرخواب صبوح / ورنه گر بشنود آه سحرم بازآید (حافظ: ۴۸۰ ).