روغ

پویه دویدن روباه . یا میل کردن به دل

(اِ. ) آروغ .

روغ. ( اِ ) آروغ. ( ناظم الاطباء ) ( از فرهنگ جهانگیری ). مخفف آروغ است که از راه گلو برمی آید. ( آنندراج ) ( برهان ) ( از شعوری ج 2 ورق 24 ). بادی که از گلوی مردم به خوردن فقاع و یا چیزی گوارا به آواز بیرون آید و آنرا آروغ ورک و رجغک نیز گویند. ( از شرفنامه منیری ). و رجوع به آروغ و مترادفات دیگر شود. || بینی کوه. ( از برهان ) ( فرهنگ جهانگیری ).

---

روغ. [ رَ ] ( ع مص ) پویه دویدن روباه. ( منتهی الارب )( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). و رجوع به رَوَغان شود. || میل کردن به دل. ( از ناظم الاطباء ). میل به دل یا عام است. قال اﷲ تعالی : فراغ الی اهله. ( قرآن 26/51 ). ( ناظم الاطباء ). میل کردن و گریختن. ( فرهنگ جهانگیری ) ( از برهان ) ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). || برگردیدن از چیزی و روی آوردن بر کسی به بهانه ای. ( از ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).
- روغی جَعارِ و فی المثل : روغی جعار ؛ او انظری این المفر. ( منتهی الارب ). به صیغه امر کلمه ای است که در وقت فرار بددل و خضوع او گویند. ( از ناظم الاطباء ).
|| در عربی حیله روباه و حیله کردن کسی. ( فرهنگ جهانگیری ) ( از برهان ). روبه بازی کردن. ( تاج المصادر بیهقی ) ( المصادر زوزنی ). || پنهان بسوی چیزی رفتن. ( از فرهنگ جهانگیری ) ( از تاج المصادر بیهقی ).

= آروغ