نفتالین

نفتالین که به نام های «آلبوکربن»، «کافور قیر»، «قیر سفید» یا «نفتالن» نیز گفته می شود؛ یک هیدروکربن آروماتیک است که به نمای گلوله های کوچک به بازار می آیند و حالت جامد و رنگ سفیدی دارد.نفتالین به تندی فرازش (تصعید) می یابد و بخاری بسیار آتش زا دارد. مولکول نفتالین از دو حلقهٔ جوش خوردهٔ بنزن ساخته شده است. آن از زغال سنگ به دست می آید و به فتالیک انیدرید برای ساخت پلاستیکها، رنگ ها و حل کنندهها به کار می رود. نفتالین برای گندزدایی و حشره کشی (بیشتر حل شده در متانول) کاربرد فراوانی دارد. نفتالین را برای جلوگیری از بید زدن فرش و پارچه های پشمی نیز به کار می برند.
سال ۱۸۱۹ و ۱۸۲۰، دست کم دو شیمیدان مادهٔ جامد سفیدی با بوی زننده گزارش کردند که از تقطیر زغال سنگ به دست می آید. سال ۱۸۲۱، جان کید(John Kidd)بسیاری از ویژگی های این ماده ها و روش های فرآوری آن ها پیدا کرد و نام نفتالین را برای این ماده پیشنهاد کرد (چون این ماده از گونه ای نفتا -که نام گسترده ای که برای آمیخته ای از هیدروکربن های فرار و آتشگیر که زغال سنگ را نیز دربرمی گیرند؛ می شود. - به دست آمده بود)در ادامه فرمول شیمیایی آن توسط مایکل فارادی (Michael Faraday) در سال ۱۸۲۶ کشف شد. ساختار مولکولل آن نیز در سال ۱۸۶۶ توسط امیل ارلنمایر (Emil Erlenmeyer) کشف و سه سال بعد توسط کارل گریب (Carl Gräbe) تأیید شد. همچنین این ماده به طور اتفاقی از روی میز داروخانه چی بر روی زمین افتاد و فردا صبح وی با جسد کشته شدهٔ چند سوسک مواجه شد. از آن پس در گند زدایی و دفع حشرات نیز مورد استفاده قرار می گیرد.
طبق نظر «آژانس مواد شیمیایی اروپا» نفتالین ماده ایست بسیار سمی. نفتالین به پوست انسان صدمه سنگینی میزند. ایست تنفسی٬ صدمه های جبران ناپذیر به جگر٬ کلیه٬ چشم و روده از دیگر خواص خطرناک نفتالین هستند. این ماده شیمیایی هیچ گونه جایگاه معتبری برای مصرف خانگی ندارد و نبایستی در خانه نگهداری یا حتی مصرف شود.

نَفتالین (naphthalene)
با فرمول C۱۰H۸، هیدروکربنی آروماتیک، درخشان، سفیدرنگ، و جامد، حاصل از قطران زغال سنگ. بوی گلوله های نفتالین، که برای جلوگیری از بیدزدگی لباس به کار می روند، به سبب این ماده است. از این ماده برای ساخت ایندیگو و رنگینه های آزو استفاده می کنند و ضدعفونی کننده ای ملایم است. به منزلۀ ضدآفت یا حشره کش نیز به کار می رود. در طبیعت، در لانۀ موریانه ها یافت می شود. موریانه ها با آن دشمنان خود، از جمله مورچه های قرمز، را فراری می دهند. محققان امریکایی مقادیر نظرگیری نفتالین را در لانۀ موریانه ها شناسایی کردند (۱۹۹۸)، ولی هنوز هم منشأ نفتالین در آن جا دقیقاً تعیین نشده است.