سفن

( اسم ) جمع سفینه کشتیها .

(سَ فَ ) [ ع . ] (اِ. ) ۱ - پوستِ سخت ، پوست ماهی یا نهنگ . ۲ - تیشة چوب تراشی .

سفن. [ س َ ف َ ] ( ع اِ ) پوست درشت از ماهی یا نهنگ و غیره که بر قبضه ٔشمشیر وصل کنند تا گرفت خوب شود. ( غیاث ) ( از آنندراج ). پوست درشت مانند پوست نهنگ و مثل آن. ( منتهی الارب ). پوست سوسمار. ( دهار ). پوست درشت بر دسته کارد وشمشیر. ج ، اسفان ، سفون. ( مهذب الاسماء ) :
دو ره چاو و صد تنگ قرطاس چین
پلنگینه چرم و سفن همچنین.کو سر تیغ تا بدو باز رهم ز بند سر
کز جگر پر آبله چون سفنم دریغ من.گشت زمین چون سفن چرخ چو کیمخت سبز
تا ز پی تیغ او قبضه کنند و قراب.درنفس مبارکش سفته راز احمدی
در سفن بلارکش معجز تیغ حیدری.ز سختی که بد خلقت خام او
سفن بسته کیمخت اندام او.زبرجد بخروار و مینا بمن
ورق های زر درعهای سفن. || سنگی که بدان تراشند و تابان نمایند و تیشه چوب تراشی و هرچیز که بدان چیزی راتراشند. ( آنندراج ) ( منتهی الارب ) :
از درشتی است سفن قائم تیغ
که بر او تکیه گاه روستم است.|| سوهان آهنی. ( غیاث ) ( آنندراج ). سوهان. چوب سای. ( مهذب الاسماء ). چوب سای. ( دهار ).

---

سفن. [ س َ ف َ ] ( ع مص ) پوست بازکردن. ( آنندراج ) ( از منتهی الارب ) ( تاج المصادر بیهقی ). || وزیدن. ( منتهی الارب ) ( از آنندراج ). || خاک رفتن باد از زمین. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). || تراشیدن. ( المصادر زوزنی ).

---

سفن. [ س ُ ف ُ ] ( ع اِ ) جمع سفینه است که به معنی کشتی باشد. ( غیاث ) ( آنندراج ) :
اسب من در شب دوان همچون سفینه در خلیج
من بر او ثابت چنان چون بادبان اندر سفن.

۱. پوست ستبر مانند پوست نهنگ که بر قبضۀ شمشیر بچسبانند.
۲. تیشه یا سوهان که با آن چیزی را بتراشند.
= سفینه