شکهیدن

(ش کُ دَ ) (مص ل . ) ۱ - واهمه داشتن . ۲ - مضطرب بودن .

شکهیدن. [ ش ِ ک ُ دَ] ( مص ) شکوهیدن. مضطرب گشتن و بی قرار شدن. ( آنندراج ) ( برهان ) ( از فرهنگ فارسی معین ). متحرک و مضطرب شدن. بیقرار گشتن. آزرده و رنجور گشتن. ( ناظم الاطباء ). || ترس داشتن. بیم داشتن. ( فرهنگ فارسی معین ). ترسیدن. هراسیدن. ( یادداشت مؤلف ) :
دوستان از فراق تو شکهند
من همی از وصال تو شکهم.وگر زآن بشکهی گویی به جانی از سپاه من
کسی را بد رسد بیشک مرا ایزد بپرسد زآن.مگر زین سپس پندخود را دهند
ز یزدان پیروزگر بشکهند.تو نو گرفتی در حبس و بند معذوری
اگر بترسی از بند و بشکهی ز خطر.تا ز بسیاری آن زر نشکهد
بیکرانی پیش آن مهمان نهد.

۱. مضطرب شدن، بی قرار شدن.
۲. ترسیدن، واهمه کردن: وآن کبوترشان ز بازان نشکهد / باز سر پیش کبوترشان نهد (مولوی: ۳۳۱ ).