کشورخدا

صاحب کشور، پادشاه، کشورخدیوهم گفته شده

(ی ) ( ~ . خُ ) (اِمر. ) پادشاه .

کشورخدا. [ ک ِش ْ وَ خ ُ ] ( اِ مرکب ) پادشاه را گویند به اعتبار معنی ترکیبی آن ، چه کشور به معنی اقلیم و خدا به معنی صاحب و مالک باشد. ( برهان ) ( ناظم الاطباء ) ( رشیدی ). کشورخدای. کشورخدیو. صاحب کشور. پادشا. کشورخدا :
به سر بر افسر کشورخدایان
به تن بر زیور مهتر خدایان.ز هر شاهی و هر کشورخدایی
به درگاهش سپاهی یا نوائی.هر آن خشتی که ایوان سرائی ست
بدان کان از سر کشورخدائی ست.چون ز کشورخدای هفت اقلیم
هفت لعبت ستد چو در یتیم.به هر گوشه مهیا کرده جائی
بر او زانو زده کشورخدائی.ز کشورخدایان و شهزادگان
نظر بیش کردی به افتادگان.به درگاه توسر نهم بر زمین
نه من جمله کشورخدایان چین.نه کشورخدایم نه فرماندهم
یکی از گدایان این درگهم.اگر کشورخدای کامران است
و گر درویش حاجتمند نان است.

صاحب کشور، پادشاه.