گوی بردن

۱ - ( مصدر ) حمل کردن گوی از جایی بجایی . ۲ - ( مصدر ) فایق آمدن برتر شدن پیشی گرفتن : ز شاهان گوی برده وقت بخشش ز شیران دست برده گاو پیکار . ( فرخی )

(بُ دَ ) (مص ل . ) پیش افتادن .

گوی بردن. [ ب ُ دَ ] ( مص مرکب ) حمل کردن گوی از جایی به جای دیگر. منتقل ساختن گوی. || کنایه از زیادتی کردن و فایق آمدن است. ( برهان قاطع ) ( مجموعه مترادفات ) ( آنندراج ). پیشی گرفتن.
- گوی از کسی بردن و گوی بردن از کسی ؛ پیشی گرفتن ومقدم شدن به دلیری یا علم یا صفت بر دیگری :
نریمان که گوی از دلیران ببرد
به فرمان شاه آفریدون گرد.چو کودک به زخم اندر آورد روی
فزونی ز هر کس همی برد گوی.ز شاهان گوی برده وقت بخشش
ز شیران دست برده گاه پیکار.ببرد ازهمه گوی پیغمبری
که با او کسی را نبد برتری.درآ ای حجّت زیبا سخن گوی
که بردی از خلایق در سخن گوی.گویی پسرم گوی هنر برد ز اقران
بر سبلت اقران وی ار برد و اگر ماند.میدان سخن نونو هر بار یکی دارد
من گوی بسی بردم این بار که من دارم.چون به وثوق از دگران گوی برد
شاه خزینه به درونش سپرد.در سلاح و سواری و تک و تاز
گوی برد از سپهر چوگان باز.هرکه علم بر سر این راه برد
گوی ز خورشید وتک از ماه برد.دین به تزویر خویش کرد سیه رو چنانک
بر سر میدان کفر گوی ز کفار برد.در فضولی میکنی دیوان سیاه
گوی بردی گر زبان داری نگاه.گوی آن کس می برددر راه عشق
گرچه گویی بی سرو بی پا بود.اندر آمد مادر آن طفل خرد
اندر آتش گوی دولت را ببرد.بچندین حیلت و حکمت که گوی از همگنان بردم
به چوگانم نمی افتد چنین گوی زنخدانی.ز خلق گوی لطافت تو برده ای امروز
به خوبرویی و سعدی به خوب گفتاری.گوی خوبی بردی از خوبان خلخ شاد باش
جام کیخسرو طلب کافراسیاب انداختی.میبرد گوی سعادت از میان رهروان
هرکه از سر پای میسازد به جست و جوی دوست.