کشفتن

(کُ شُ یا کَ شَ تَ ) (مص م . ) ۱ - گشودن ، شکافتن . ۲ - پژمرده کردن .

کشفتن. [ ک َ ش َ ت َ / ک ُ ش ُ ت َ ] ( مص ) گشودن. شکافتن. ( از فرهنگ جهانگیری ) ( از برهان ).
- برکشفتن ؛ گشودن. ( از ناظم الاطباء ). برداشتن :
دل برگرفته ام ز بد و نیک روزگار
تا پرده های راز فلک برکشفته ام. || پراکنده شدن. پریشان شدن. ( از فرهنگ جهانگیری ) ( از ناظم الاطباء ) ( از برهان ) :
دولت آنها فرتوت شد و کار کشفت
هرکه فرتوت شود هرگز برنا نشود.کشفتند بزم می رودو باد
پراکنده شد انجمن مست و شاد. || پژمرده شدن. پژمرده گشتن. ( از فرهنگ جهانگیری ) ( از ناظم الاطباء ) ( از برهان قاطع ) :
شکفته بدم چون به نیسان درخت
کشفته شدم چون به آبان گیاه. || نابود و معدوم شدن. ( از فرهنگ جهانگیری ) ( ناظم الاطباء ) ( برهان ).
- برکشفتن یا بکشفتن ؛ نابود کردن :
سخنهائی چنان دلگیرگفتی
که خانه صابری را برکشفتی.بکشفت سپهر باز بنیادم
بشکست زمانه باز پیمانم.چو زر به سایل بخشی بدست خویش مده
که از نهیب تو گردد بر او کشفته نگار.

۱. شکافتن.
۲. گشودن.
۳. پراکنده ساختن.
۴. پژمرده کردن.