گیتی پناه

۱ - ( صفت ) پناه دهند. جهان ملجا دنیا . ۲ - خدا . ۳ - شاه .

گیتی پناه. [ پ َ ] ( ص مرکب ) پناه دهنده گیتی. ملجاء دنیا که کنایه از خداوند باشد :
ببر این همه هدیه ها پیش شاه
بگویش ز دادار گیتی پناه.پس از نام یزدان گیتی پناه
طراز سخن بست بر نام شاه.که چون من به نیروی گیتی پناه
به گردون گردان رسانم کلاه.سپاس از خداوند گیتی پناه
که بیش است از این قصه انصاف شاه. || از اوصافی است که پادشاهان را بدان ستایند. ( از ارمغان آصفی ):
قباد و چو کشواد زرین کلاه
بسی نامداران گیتی پناه.نبوده همچو او گیتی پناهی. ( از حبیب السیر جزو4ج 3 ص 322 ).

۱. پناه دهندۀ جهان.
۲. [مجاز] پادشاه.