وینگ چون (به چینی: ：咏春拳) یکی از سبک های ورزش رزمی چینی، «کونگ فو» می باشد. این سبک دارای فلسفه ویژه و قدمت حدوداً ۳۵۰ ساله است و بیشتر بر روی مبارزه به کمک ذهن، احساس، روح و جسم تأکید دارد.
درجه یک - مبانی اصولی سبک و مهارت های حرکتی، درگیر شدن در فاصله دور، شروع سیو نیم تائو «شروع تمرین دستها با لات سائو»
درجه دوم - مبارزه در فاصله دور به همراه پل زدن ها، کل «سیو نیم تائو»
درجه سوم -گذار از فاصله حملاتی دور به فاصله میانی در تمارین لات سائو به صورت آزادتر و روتین
درجه چهارم -گذر از فاصله حملاتی میانی به فاصله نزدیک و شروع فرم «چام کیو» و «تمارین لامسه دستها به نان پون سائو و دانچی»
این روش مبارزه که ابتدا به نام سئولیم تائو یا سئونیم تائو (به معنی روش ایده کوچک) معروف بود، ابتدا توسط اساتید ارشد معبد شائولین طراحی و ایجاد شده بود، که بر خلاف سبک های دیگر شائولین بر اساس آناتومی بدن و قوانین ریاضی و اشکال هندسی برای حملات ساده، سریع و کاربردی و دفاع کردن توسط زاویه های خاص به خصوص زاویه ۴۵ درجه و گارد بر اساس خط مستقیم و عدد طلایی بود.
حمله به معبد توسط دولت چین و کشته شدن بسیاری شاگردان و اساتید و همچنین نابودی معبد باعث شد که هر کدام از اساتید باقی مانده در گوشه هایی از چین به طور مخفیانه زندگی کنند. در این میان یکی از اساتید باقی مانده که راهبه خانمی به اسم انجی مویی بود، روش سئولیم کونگ فو خود را به دختری به نام وینگ چون (به معنی بهار زیبا) با تغییراتی که بر اساس آناتومی زنانه و استفاده از نیرو و انرژی حریف بر علیه خودش بود، آموزش داد، که بعدها به نام سبک وینگ چون به شهرت رسید. مبارزاتی که توسط وینگ چون انجام می شد باعث شهرت او شد به طوری که افراد بسیاری برای مبارزه با او از نقاط دیگر به آنجا می آمدند. خانم وینگ چون با شخصی به نام لئونگ بک چائو که تاجری به نام و مبارزی قوی بود -که البته با خانم وینگ چون مبارزه کرده بود و شکست هم خورده بود- ازدواج کرد. خانم وینگ چون تمامی آموخته های خود را به او یاد داد این سبک چند نسل بعد توسط استاد لئونگ جان که یکی از اساتید معروف کونگ فو در زمان خود بود به شهرت رسید. از استاد لئونگ جان، به عنوان استاد بدون شکست یاد می شود. شهرت جهانی وینگ چون توسط استاد ایپ من و شاگردانش (ایپ چون، لومن کام، لئونگ تینگ و بروس لی) به اوج خود رسید.
ایپ من اولین فردی بود که به صورت عمومی آموزش وینگ چون را در هنگ کنگ آغاز کرد. حرکت دریک مسیر مستقیم، سرعت ضربات و تکنیک های مستقیم و ترکیبی و تلاش در جهت خنثی نمودن حملات حریف -بیشتر از اعمال نیرو برای ضربه زدن- یا حمله مستقیم از خصوصیات و ویژگی های بارز این هنر محسوب می شود. حرکات دست در این سبک بیشتر است و جزو سبکهای جنوبى چین محسوب مى شود.
درجه یک - مبانی اصولی سبک و مهارت های حرکتی، درگیر شدن در فاصله دور، شروع سیو نیم تائو «شروع تمرین دستها با لات سائو»
درجه دوم - مبارزه در فاصله دور به همراه پل زدن ها، کل «سیو نیم تائو»
درجه سوم -گذار از فاصله حملاتی دور به فاصله میانی در تمارین لات سائو به صورت آزادتر و روتین
درجه چهارم -گذر از فاصله حملاتی میانی به فاصله نزدیک و شروع فرم «چام کیو» و «تمارین لامسه دستها به نان پون سائو و دانچی»
این روش مبارزه که ابتدا به نام سئولیم تائو یا سئونیم تائو (به معنی روش ایده کوچک) معروف بود، ابتدا توسط اساتید ارشد معبد شائولین طراحی و ایجاد شده بود، که بر خلاف سبک های دیگر شائولین بر اساس آناتومی بدن و قوانین ریاضی و اشکال هندسی برای حملات ساده، سریع و کاربردی و دفاع کردن توسط زاویه های خاص به خصوص زاویه ۴۵ درجه و گارد بر اساس خط مستقیم و عدد طلایی بود.
حمله به معبد توسط دولت چین و کشته شدن بسیاری شاگردان و اساتید و همچنین نابودی معبد باعث شد که هر کدام از اساتید باقی مانده در گوشه هایی از چین به طور مخفیانه زندگی کنند. در این میان یکی از اساتید باقی مانده که راهبه خانمی به اسم انجی مویی بود، روش سئولیم کونگ فو خود را به دختری به نام وینگ چون (به معنی بهار زیبا) با تغییراتی که بر اساس آناتومی زنانه و استفاده از نیرو و انرژی حریف بر علیه خودش بود، آموزش داد، که بعدها به نام سبک وینگ چون به شهرت رسید. مبارزاتی که توسط وینگ چون انجام می شد باعث شهرت او شد به طوری که افراد بسیاری برای مبارزه با او از نقاط دیگر به آنجا می آمدند. خانم وینگ چون با شخصی به نام لئونگ بک چائو که تاجری به نام و مبارزی قوی بود -که البته با خانم وینگ چون مبارزه کرده بود و شکست هم خورده بود- ازدواج کرد. خانم وینگ چون تمامی آموخته های خود را به او یاد داد این سبک چند نسل بعد توسط استاد لئونگ جان که یکی از اساتید معروف کونگ فو در زمان خود بود به شهرت رسید. از استاد لئونگ جان، به عنوان استاد بدون شکست یاد می شود. شهرت جهانی وینگ چون توسط استاد ایپ من و شاگردانش (ایپ چون، لومن کام، لئونگ تینگ و بروس لی) به اوج خود رسید.
ایپ من اولین فردی بود که به صورت عمومی آموزش وینگ چون را در هنگ کنگ آغاز کرد. حرکت دریک مسیر مستقیم، سرعت ضربات و تکنیک های مستقیم و ترکیبی و تلاش در جهت خنثی نمودن حملات حریف -بیشتر از اعمال نیرو برای ضربه زدن- یا حمله مستقیم از خصوصیات و ویژگی های بارز این هنر محسوب می شود. حرکات دست در این سبک بیشتر است و جزو سبکهای جنوبى چین محسوب مى شود.
wiki: وینگ چون