کاکل

قمة

موس سر، دستهای ا موی میان سرکه آنرابلندنگاه دارند، کلاله وکلالک هم گفته اند
( اسم ) موی میان سر ( مردان و چار پایان ) فش ( در چار پایان ) : [ کاکل بر الن تو چو مشکست بر سمن خوی بر عذار نغز تو چون قطره بروشی ] . ( وصاف الضره . سبک شناسی ۱٠۵ : ۲ ) یا کاکل ذرت . رشته های افشانی که بر سر میو. ذرت باشد دسته ای از الیاف که بر سر میو. ذرت ( بل ) است یا کاکل شمع . دودی که بر شمع باشد . [ سوی بزم ایاز آمد باین جمع پریشانتر ز چین کاکل شمع ] . ( زلی در آمدن محمود با حکیمان بسوی ایاز ) یا کاکل صبح . اول صبح آغاز بامداد : ( شور عجیبی در چمن از بلبل صبح است این شانه سزاوار خم کاکل صبح است ) . ( محمد قلی سلیم ) یا بر همزدن کاکل . پریشان کردن موی سر . یا کاکل کسی را شکستن . بر انگیختن او را بکاری ( یعنی موکشان بر سر کار کشیدن ) : [ کاکلم میشکند ذوق می آشامیها رعشه هر گاه بخاک از قدحم مل ریزد ] . ( سید حسین خالص )
گلهائی که در میان آب روید

(کُ ) (اِ. ) موی سر، موی پیشانی .

کاکل. [ ] ( اِ ) کاله. بفارسی اسم قرع است و به شیرازی بطیخ را نامند و نیز اسم نوعی ورد است و گفته اند اسم جاورس است که به هندی کنگینی نامند. ( فهرست مخزن الادویه ).

---

کاکل. [ ک َ ] ( اِ ) کلک و قلم. ( از برهان ). || نی میان تهی را گویند که در میان آب میروید. ( برهان ) ( آنندراج ).

---

کاکل. [ ک ِ ] ( اِ ) گلهائی که در میان آب روید. ( برهان ) ( ناظم الاطباء ). || طین سیاهی است که در ته حوض و نهر میباشد و نزد بعضی نباتی است که در آب روید و اول اصح است. ( فهرست مخزن الادویه ).

---

کاکل. [ ک ُ ] ( اِ ) موی میان سر پسران و مردان و اسب و استر و غیره باشد. ( برهان ) ( غیاث ) ( مهذب الاسماء ). موی تارک سر؛ از اینجهت تیری را که سرگذار باشد تیر کاکل ربا گویند. ( چراغ هدایت ). مؤلف آنندراج آرد: اهالی مازندران در زمان غلبه ٔسادات زیدیه و حکمرانی آنان به اقتفای آنان سر نتراشیدندی و گیسو داشتندی امیر تیمور بعد از تصرف مازندران در میان سادات و مقلدین امتیازی خواست مقلدین که کاکل داشتند بتکاکله معروف و موسوم شدند. کاکل و زلف خاصه در ایران متداول است. به خراسان و خوارزم کاکل دارند و زلف ندارند. کاکل را پرچم و کلاله و کله نیز در پارسی استعمال کرده اند. ( آنندراج ) :
بلبل و سرو و سمن یاسمن و لاله و گل
هست تاریخ وفات شه مشکین کاکل.کاکل از بالانشینی رتبه ای پیدا نکرد
زلف از افتاده حالی همنشین ماه شد.تمامت دیار ترکستان... را پریشانی حال چون زلف دلبران خوبان و کاکل ترکان بود. ( تاریخ وصاف الحضره ).
فرقی میان کاکل و زلف بتان کجاست
شوریده را دماغ دل و انتخاب کو؟|| نوعی از گندم هم هست که حنطه رومی گویند. ( برهان ) ( آنندراج ) ( فهرست مخزن الادویه ) ( شعوری ج ص 249 ). || مشترک است میان حنطه رومیه و اشنان. ( فهرست مخزن الادویه ). || شوره گیاه را نیز گفته اند. ( برهان ) ( آنندراج ). شوره گیاه است که اشنان باشد و به عربی حمض خوانند. ( از برهان ). مؤلف آنندراج آرد: در سامی گفته یکی از اقسام شوره گیاه است صحرائی ، که فقرا خورند... و از فرهنگ ناصری آرد: خوردن آن در فارس متداول است و آن را به لغت نبطی قاقلی و به عربی قلام و بیونانی مروسیون و بپارسی شابانک نیز گفته اند. ( آنندراج ).

دسته ای از موی میان سر که آن را بلند نگه دارند، موی جلو سر.

/kaakkel/ موی میان و جلوی سر - یال اسب & بالا و انتهای درخت یا هر چیز دیگر

( کاکُل ) گُلاله

فش