فرمان دادن

ضابط , مر

( مصدر ) دستور دادن حکم کردن امر کردن فرمودن توضیح این مصدر بدون حرف اضافه ( او را فرمان داد ) و با حرف اضافه ( باو فرمان داد ) استعمال شود : اگر پیمان کند با من منم در خط پیمانش و گر فرمان دهد بر من منم در بند فرمانش . ( معزی . ۴۲۴ )

فرمان دادن. [ ف َ دَ ] ( مص مرکب ) حکم کردن. امر دادن به کسی :
نگه کن کنون تا چه فرمان دهی
نیاید ز فرمان تو جز بهی.بدو گفت هرگه که فرمان دهی
به گفتن زبان برگشاید رهی.صاحب دیوان فرمان چنین داد و ندانیم که تا حال وسبب چیست ؟ ( تاریخ بیهقی ).
مرا رسول رسول خدای فرمان داد
به مؤمنان که بدانند قدر فرمان را.به آزار فرمان مده بر رهی
که باشد که افتد به فرماندهی.هر آنکس که گردن به فرمان نهد
بسی برنیاید که فرمان دهد. || اجازه دادن. رخصت دادن :
گدای کوی تو خاقانی است فرمان ده
که این گدای تو را داغ پادشاه نهم.که گر فرمان دهد شاه جهانم
بگویم صدیک از چیزی که دانم.به دستوری حدیثی چند کوتاه
بخواهم گفت گر فرمان دهد شاه. || مسلط ساختن. حکومت دادن :
به دین پاک و دل نیک و اعتقاد درست
خدای داد تو را بر همه جهان فرمان.رجوع به فرمان شود.

ارد