گریان

باکی , بکاء , رطب

گرینده، درحال گریستن، اشک ریزان
۱ - ( صفت ) گرینده گریه کننده : اما رسم چنان بود که گویی : مردم حیوانی است خندان گریان پهن ناخن . ۲ - بارنده : به نو بهاران بستای ابر گریان را که از گریستن اوست این زمین خندان . ( رودکی ) ۳ - در حال گریستن : برفتند یکسر بنزدیک شاه غریوان و گریان و فریاد خواه .

(گِ ) (ص فا. ) در حال گریستن ، کسی که گریه می کند.

گریان. [ گ ِرْ ] ( نف ، ق ) گریه کنان. ( برهان ) ( آنندراج ). گرینده. باکی. ( منتهی الارب ) :
بنوبهاران بستای ابر گریان را
که از گریستن اوست این زمین خندان.دلخسته و محرومم و پی خسته و گمراه
گریان به سپیده دم و نالان به سحرگاه.برفتند یکسر بنزدیک شاه
غریوان و گریان و فریادخواه.بگفت این و بنشست گریان بدرد
پر از خون دل و چشم پر آب زرد.همه انجمن زار و گریان شدند
چو بر آتش تیز بریان شدند.هر دو گریانیم هر دو زرد و هر دو در گداز
هر دو سوزانیم هر دو فرد وهر دو ممتحن.بسا که خندان کرده ست چرخ گریان را
بسا که گریان کرده ست نیز خندان را.تو گریانی جهان خندان موافق کی شود با تو
جهان بر تو همی خندد چرائی تو برو گریان.از سخن پیر ملامت گرش
گریان گریان بگذشت از برش.دلش نالان و چشمش زار و گریان
جگر از آتش غم گشته بریان.شمع را زیباست هر ساعت تری
گاه گریان گاه خندان باختن.بگذر ز راه دعوی در جمع اهل معنی
مرهم طلب از ایشان گریان بسوز و دردی.... چندانکه بر درمهاش اطلاع یافت ببرد و بخورد و سفر کرد و بامدادان دیدند عرب را گریان و عریان. ( گلستان ).
ای خنک چشمی که او گریان اوست
ای همایون دل که او بریان اوست.

---

گریان. [ گ ُرْ ] ( اِ ) آتشدان گرمابه باشد که آن را گلخن هم میگویند. || فدا یعنی کسی که خود را یا دیگری را بدان از بلا نجات دهد. ( برهان ) ( آنندراج ). ظاهراً مخفف «گربان » = قربان. رجوع به کیریان و کریان شود. ( حاشیه برهان چ معین ).

در حال گریستن، اشک ریزان، گریه کنان، گرینده.

هِپِنا