بکنایه سبعه سیاره
هفت سالار
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
هفت سالار. [ هََ ] ( اِ مرکب ) به کنایه ، سبعه سیاره. ( یادداشت مؤلف ) :
هفت سالار کاندرین فلک اند
همه گرد آمدند در دووداه.
هفت سالار کاندرین فلک اند
همه گرد آمدند در دووداه.
رودکی.
کلمات دیگر: