تیزدم

آنکه دارای نفس تند و سوزان باشد

تیزدم. [ دَ ] ( ص مرکب ) آنکه دارای نفس تند و سوزان باشد. ( ناظم الاطباء ). خشمناک :
چو شیر ژیان شد بر پیلسم
برآویخت با آتش تیزدم.برفتم بسان نهنگ دژم
مرا تیزچنگ و ورا تیزدم.بغرید چون تیزدم اژدها
بزد خنجرآمد ز دستش رها.چون تنور از نار نخوت هرزه خوار و تیزدم
چون فطیر از روی فطرت بدگوار و جانگزای.- تیزدم برزدن ؛ فریاد سخت برآوردن. بانگ بلند برزدن از شدت خشم و جز آن :
بگفت این و برزد یکی تیزدم
که بر من ز گشتاسب آمد ستم.بشد شاه ترکان ز پاسخ دژم
غمی گشت و برزد یکی تیزدم.بگفت این سخن بیژن و گستهم
بخندید و برزد یکی تیزدم.رجوع به تیز و دیگر ترکیبهای آن شود.

۱. آن که دارای نفس تند و سوزان باشد.
۲. کارد یا شمشیری که دم آن تیز و بُرنده باشد.