هفت آسمان هفت کوکب
هفت گره
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
هفت گره. [ هََ گ ِ رِه ْ ]( اِ مرکب ) کنایت از هفت آسمان. ( برهان ) :
گر هفت گره به چرخ دادی
هفتاد گره بدو گشادی.
زین دو سه چنبر که بر افلاک زد
هفت گره بر کمر خاک زد.
گر هفت گره به چرخ دادی
هفتاد گره بدو گشادی.
نظامی.
|| کنایت از هفت زمین یا هفت کشور. ( برهان ) : زین دو سه چنبر که بر افلاک زد
هفت گره بر کمر خاک زد.
نظامی.
کلمات دیگر: