مشاکله

[ویکی فقه] مشاکله در لغت به معنی هم شکل بودن و در اصطلاح علم بدیع آن است که لفظی را به رعایت مجاورت و هم شکل بودن با الفاظی که در جمله ذکر شده است، هم شکل و یکسان کنند.
← معنای لغوی و اصطلاحی
۱. ↑ زیباشناسی شعر فارسی، پاکرو، فاطمه؛ کمالی اصل، شیوا؛ تهران، روزگار، ۱۳۸۳، اول، ص۸۶.۲. ↑ نگاهی تازه به بدیع، شمیسا، سیروس؛ تهران، میترا، ۱۳۸۳، اول، ص۷۷.۳. ↑ ابدایع البدایع، شمس العلمای گرکانی، محمدحسین؛ تبریز، احرار تبریز، ۱۳۷۷، اول، ص۳۱۹.۴. ↑ بیان، شمیسا، سیروس؛ تهران، فردوس، ۱۳۷۱، دوم، ص ۱۸۰.۵. ↑ معانی و بیان، آهنی، غلام حسین؛ تهران، بنیاد قرآن، ۱۳۶۰، دوم، ص۱۹۰.۶. ↑ زیباشناسی شعر فارسی، پاکرو، فاطمه؛ کمالی اصل، شیوا؛ تهران، روزگار، ۱۳۸۳، اول، ص۸۷.۷. ↑ زیباشناسی شعر فارسی، پاکرو، فاطمه؛ کمالی اصل، شیوا؛ تهران، روزگار، ۱۳۸۳، اول، ص۸۷.۸. ↑ عروسان سخن، اسفندیارپور، هوشمند؛ تهران، فردوس، ۱۳۸۴، دوم، ص۲۲۸.۹. ↑ ابدایع البدایع، شمس العلمای گرکانی، محمدحسین؛ تبریز، احرار تبریز، ۱۳۷۷، اول، ص۷۷.
منبع
...