فصاد

رگزن، کسی که دیگری رارگ بزندوازبدن اوخون کم کند، آنکه پیشه اش رگ زدن وخون گرفتن باشد
( صفت اسم ) آنکه رگ کسان را فصد کند رگزن .
آن که رگ کسان را فصد کند رگزن .

(فَ صّ ) [ ع . ] (اِ. ) رگ زن ، کسی که کارش رگ زدن و خون گرفتن است .

فصاد. [ ف ِ ] ( ع مص ) رگ زدن. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). فصد. رجوع به فصد شود.

---

فصاد. [ ف َص ْ صا ] ( از ع ، ص ) آنکه رگ کسان را فصد کند. رگزن. ( فرهنگ فارسی معین ). مبالغت در فصد. وزن فعال از این ریشه در لغت عربی رایج نیست :
فصاد بود صبح که قیفال شب گشاد
خورشید طشت خون و مه عید نشترش.ده انگشت چنگی چوفصاد بددل
که رگ جوید از ترس و لرزان نماید.کوزه فصاد گشت سینه او بهر آنک
موضع هر مبضع است بر سر شریان او.زند بر هر رگی فصاد صد نیش
ولی دستش بلرزد بر رگ خویش.ترسم ای فصاد اگر فصدم کنی
نیش را ناگاه بر لیلی زنی.

رگ زن.