نیزه دار

رمح

(صفت ) ۱ - سپاهیی که نیزه در دست گیرد . ۲- نور دهنده منیر ( ایهام بدو معنی ) : ((نیزه داری غیر مهر آن نیز لرزان بر سپهر تیغ داری جز جبل افتاده او هم بر زمین. ) ) ( وحشی . جا. امیرکبیر . ۲۵۱ )

نیزه دار. [ ن َ / ن ِ زَ / زِ ] ( نف مرکب ) رامح. ( السامی ). نیزه افکن. نیزه گذار. نیزه ور. ( یادداشت مؤلف ). مسلح به نیزه :
همه نیزه داران شمشیرزن
همه لشکرآرای و لشکرشکن.سپه بود بر میمنه چل هزار
سواران زوبین ور و نیزه دار.چو بشنید کآمد سپاهی گران
همه نیزه داران و جوشن وران.همیدون پیاده پس نیزه دار
ابا جوشن و تیر آهن گذار.ز نوک نیزه های نیزه داران
شده وادی چو اطراف سنابل.همه نیزه داران گردن فراز
نشان بسته بر نیزه موی دراز.کمندافکنان از پس خیل خویش
به تیغ و زره نیزه داران ز پیش.نیزه دارانش که از شیر نیستان کین کشند
خون و آتش ز آن نی چون خیزران افشانده اند.رکاب است چون حلقه نیزه داران
که عیدی به میدان خاقان نماید.برون رفت جوشن وری نیزه دار. || نیزه بردار. ( ناظم الاطباء ) :
نبود از همه خلق جز جبرئیل
به حرب حنین نیزه دار علی.

سرباز یا سپاهی که دارای نیزه باشد.

رامح