سکنجبین

÷سکنجبین معرب سکنگبین پارسیسرکه انگبین: شربتی که از سرکه و انگبین (عسل) درست کنند.
اگر کاهو را با سکنجبین یا سرکه بخورند، اشتهاآور است.
اگر شیرین بیان را در آب سکنجبین و فراسیون یا با ماءالجبن بخورید برای قولنج که در اثر غلبه سردی است، مفید خواهد بود.
اگر آب پخته کاسنی را با سکنجبین میل کنید بهترین داروی تب های طولانی و مداوم است.
در درد کبد اگر با سرخی رنگ و امتلا بدن همرا باشد. علاجش زدن رگ باسلیق، دادن شیره کاسنی با سکنجبین بزوری، مالیدن صندل سفید با گلاب و کافور به ناحیه کبد و نوشاندن جو آب و سکنجبین و خوراندن نان با آبغوره است.
اسطوخودوس گیاهی است بی ضرر که همه می توانند از آن استفاده کنند. فقط برای اشخاص صفراوی مزاج خوب نیست و باعث آشفتگی می شود. این گونه اشخاص باید آن را با سکنجبین یا کتیرا بخورند.
سکنجبین آمیزه ای از سرکه+انگبین است. به این روش واژه سازی در زبان شناسی آمیزه سازی می گویند. نمونه های کهن ها زیادی در در زبان پارسی هست مانند سکبا (سرکه+با)، سوزیان (سود+زیان)، سکاهن (سرکه+آهن)، بوک (بود+که) و واژگان نوساخته رزمایش (رزم+آزمایش) و ...
سکنجبین در واقع سرکه و انگبین و مخلوطی است از سرکه و عسل که به میزان و مقدار معین در هم می آمیختند و از مخلوط آن شربتی خوش گوار و معطر وفرح بخش به وجود می آوردند. در برخی نقاط که عسل یافت نمی شد یا می خواستند شربتی ارزان قیمت فراهم کنند سکنجبین را از مخلوط سرکه و شکر تهیه می کردند ولی همچنان آن را سکنجبین می نامیدند؛ و امروز که عسل گران یا کمیاب تر از گذشته شده به طور کلی این شربت را با شکر تهیه می کنند.
السکنجبین (رساله فی ...ایضأ تحت عنوان منافع الشراب المسمی سکنجبین) رساله ای به زبان عربی و درباب منافع سکنجبین است و از آثار مسلم شیخ ابن سینا می باشد.نسخه های خطی آن دراغلب کتابخانه های جهان و ایران موجود است. ترجمه لاتین آن بسال ۱۵۴۷ میلادی توسط آندره آ آلپاگو به عمل آمده و با ترجمه رساله «دفع المضارالکلیه عن الابدان الانسانیه بتدارک انواع خطاءالتدبیر» دریک جلد تحت عنوان:Trectus ejussden ... de syrupo acetoso در ونیز (ایتالیا) به چاپ رسیده است.

سِکَنْجبین
(معرّب سکنگبین و مرکب از دو واژۀ «سِک» مخفف سرکه و «انگبین» به معنی شهد) هم اکنون برای تهیۀ این شربت به جای شهد، از قند یا شکر استفاده می کنند. این ماده را پس از نوشیدن برخی شراب ها، برای دفع مضرات آن ها، می خوردند. در هنگام تهیۀ این شربت، چند شاخۀ نعناع را در ظرف حاوی سرکه و انگبین جوشان می گذارند تا طعم نعنا به خود بگیرد. به همین دلیل این شربت را، که طبع گرم دارد، معمولاً به همراه کاهو، که طبعش سرد است، میل می کنند.