یک اسبه

(صفت ) ۱- دارای یک اسب . ۲- یک تنه یکه به تنهایی یک اسبه در دو ساعته گیرد سه بعد عالم چون از سپهر چارم اعلام مهرانور. (خاقانی ) ۳ - (اسم ) آفتاب .

( ~. اَ بِ ) (اِ. ) (ص مر. ) ۱ - دارای یک اسب . ۲ - یک تنه ، به تنهایی . ۳ - (اِ. ) آفتاب .

یک اسبه. [ ی َ / ی ِ اَ ب َ / ب ِ ] ( ص نسبی ) سوار تنها. ( ناظم الاطباء ). سوار تنها را هم می گویند. ( برهان ). تک سوار. || شخصی را گویند که یک اسب داشته باشد. ( برهان ). یک سواره :
تو مردی یک اسبه نهفته نژاد
به تو چون دهد چون بدیشان نداد. || بهادرانه ، از عالم یک تنه. ( آنندراج ). یک تنه و این برای نشان دادن دلیری و دلاوری بسیار است :
روز یک اسبه بر قضا رانده ست
وآتش از روی خنجر افشانده ست.یک اسبه در دو ساعت گیرد سه بعداقلیم
چون از سپهر چارم اعلام مهر انور.زآنجا که چنان یک اسبه راند
دوران دواسبه را بماند.خود را یک اسبه بر سر افلاک می زنم
خورشیدسان سر اینک بر کف نهاده ام. || کنایه از آفتاب عالمتاب. ( برهان ) ( از آنندراج ). آفتاب. ( ناظم الاطباء ). کنایه از آفتاب باشد. یک سواره. ( انجمن آرا ) :
شاه یک اسبه بر فلک خون ریخت دی را نیست شک
آنک سلاحش یک به یک بر قلب هیجا ریخته.سلطان یک اسبه سایه چتر
بر ماهی آسمان برافکند.

۱. ویژگی کسی که با یک اسب می تازد.
۲. ویژگی آن که یک اسب دارد.
۳. [مجاز] حقیر و پست.
۴. (قید ) [مجاز] تنها: خورشید کسری تاج بین ایوان نو پرداخته / یک اسبه بر گوی فلک میدان نو پرداخته (خاقانی: ۳۸۷ ).
۵. (قید ) در حال تاختن با یک اسب.