لکنت زبان

به اختلال در روانی گفتار و الگوی زمانی طبیعی آن که سخن گفتن را دشوار می سازد لُکنَتِ زبان گفته می شود.
لکنت زبان عمدتاً و بطور کلی جز در موارد استثنایی در دوران خردسالی آغاز شده و یک پدیده خاص دوران کودکی است. معمولاً از سنین ۲ تا ۴ سالگی شروع می شود. لکنت زبان از مهم ترین و متداولترین اختلالات تکلمی است. در سنین ۶ تا ۷ سالگی نیز که مصادف با زمان آغاز مدرسه است به لحاظ ویژگیهای عاطفی و سازگاری اجتماعی خاص این دوره موقعیت مناسبی است برای بروز لکنت زبان در میان کودکانی که بیشتر مستعد چنین اختلالی هستند. گاهی از موارد در دوران بلوغ نیز افرادی که قبلاً به نحوی لکنت زبان داشته اند دچار لکنت زبان می شوند.
در واقع سن، شرایط و ویژگی های بلوغ نیز احتمالاً در تغییر شکل یا تشدید لکنت مؤثر است. لکنت زبان در میان پسران بیشتر از دختران است و در بررسی ها و تحقیقات مختلف نسبتی در حدود ۷۰ درصد برای پسران و ۳۰ درصد برای دختران ذکر گردیده است. بسیار دیده ایم که بعضیها به هنگام صحبت، لکنت زبان دارند؛ یعنی زبان شان بر سر برخی از حروف گیر می کند. با چنین افرادی باید با ملایمت رفتار کرد؛ ولی متأسفانه عده ای هستند که کند زبانی را دستاویز شوخی و ریشخند می پندارند. کندی زبان در جایی پیش می آید که دستگاه های تکلم انسان دچار پاره ای از تشنج هاست؛ از اینرو ادای کلمات ناگهان به مانع برخورد می کند و پیوسته مکثی در میان صحبت روی می دهد. به هنگام چنین رویدادی معمولاً انسان حرفی را که روی آن مکث ایجاد شده است، چندبار تکرار می کند.

لُکنَت زبان (stuttering)
اختلالی در تکلم که معمولاً در سنین ۲ تا ۵ سالگی بروز می یابد. عوامل موروثی و محیطی در ایجاد این اختلال نقش دارند و در پسران شایع تر است. لکنت زبان ممکن است با حرکات غیرارادی صورت همراه باشد و تنش های روحی آن را تشدید کند. این اختلال با گفتاردرمانی بهبود می یابد. لکنت اگر پس از دورۀ بلوغ ظاهر شود، احتمالاً نتیجۀ آسیب مغزی است.