چخد

چُخد ( به پیش چ وسکون خ ) به آسمانه یاسقف خانه گویندکه درگذشته بیشترباپلهاوتیرهای چوبی وتیرهای فرعی که پروازمی گفتند، پوشانده میشده، چُخت.
نیزاین واژه درگویش خراسانیان ومشهد، روان ورایج بوده چنانکه
زنده یادملک الشعرای بهاردرچامه های بومی خودودرچکامه بهشت خدافرماید:
چُخدفِلک، مثال بِساط جِواهری/
پور ازجِواهرَه، ته دِریایَه پِندَری!