دال بتنی

دال بتنی (به فرانسوی: Dalle)، یک عضو سازه ای در ساختمان های امروزی است. دال های افقی بتنی مسلح، معمولاً دارای ضخامتی بین ۱۰ تا ۵۰ سانتی متر بوده و عمدتاً در سقف طبقات به کار برده می شوند. از دال های نازک تر نیز به عنوان سنگ فرش استفاده می گردد.
موج دار که برای ساختن آن معمولاً بتن را در یک سینی فولادی موج دار می ریزند. در این نوع از دال مقاومت و خمش در مقابل وزن خود دال مقدار مناسبی دارد. دال موج دار را در جهت کوتاه و از سمتی به سمت دیگر استفاده می کنند.
دال دندانه ای (یک طرفه) که مقاومت قابل توجهی در یک جهت دارد.
دال کلوچه ای (دوطرفه) که در هر دو جهت، دارای مقاومت بالایی است.
در بسیاری از ساختمان های مسکونی و صنعتی، هنگام ساختن طبقهٔ هم کف، از پی یا خاک زیر ساختمان، به عنوان تکیه گاه برای دال های بتنی ضخیم استفاده می شود. در ساختمان های بلندمرتبه و آسمان خراش ها نیز با قرار دادن دال های بتنی پیش ساختهٔ کم ضخامت در بین قاب های فولادی، سقف هر یک از طبقات را درست می کنند.
در نقشه های فنی، برای نشان دادن دال های بتنی مسلح، به اختصار از «r.c.slab» یا «.r.c» استفاده می شود.
در این جا دو موضوع مهم و اساسی دربارهٔ حرارت و گرما وجود دارد. نخستین مورد مربوط به عایق کاری کف است. در ساختمان های قدیمی دال بتنی مستقیماً بر روی زمین قرار می گرفت که موجب از دست رفتن حرارت اتاق می شد. اما در ساختمان های امروزی، دال های بتنی معمولاً بر روی لایه ای از عایق، (یونولیت) قرار می گیرند. گاهی در داخل دال از لوله های گرمایش از کف نیز استفاده می شود. با این حال هنوز دال های عایق نشده برای ساختن ساختمان های دورافتاده ای که نیازی به گرمایش یا سرمایش ندارند مورد استفاده قرار می گیرند. در این گونه موارد دال بتنی را به طور مستقیم بر روی لایه سنگی قرار می دهند که این لایه، دمای دال را در طول سال حفظ کرده، گرمایش و سرمایش ساختمان را تأمین می کند.